Is mijn leven niet dor geworden, saai, eentonig? Onvruchtbare algemeenheid, verstoken van poëzie en avontuur. Maar hoe komt het dan dat ik me toch niet verveel? Dat heb ik denk ik aan mijn wil te danken: in mijn gevecht met de verveling is dat mijn enige steun en toeverlaat. Hoe lang echter zal ik nog op hem kunnen rekenen?
Alles verandert, mensen en dingen, het gebeuren gebeurt – en je weet niet goed wat jij hier in die drukte kunt of moet aanvangen… Wat kun je doen? Je bent niets, je hebt immers geen macht. Aan ergens ingrijpen in een proces hoef je niet te denken. Zelfs al verkeerde je in goede gezondheid en beschikte je over twee sterke armen. Het is wel waar dat je nog altijd een arm meer hebt dan Franz Biberkopf.
Je bent niet veel meer dan een toeschouwer. Je hele leven lang zit je passief te kijken naar een min of meer dramatische maar niet bepaald spannende of ontroerende B-film, een slechte kopie trouwens – de versleten stukken werden niet gerestaureerd maar er botweg uit weggeknipt – die, en dat weet je maar al te goed, op elk willekeurig moment kan breken.
De titel van dit stukje verwijst naar een song van de nogal miskende Amerikaanse zanger en pianist Charlie Rich, destijds ongeveer samen met Elvis Presley ‘ontdekt’ door Sam Phillips in de Sun studio:
“But I can count on her to take it
With a smile and not a frown.
She knows that life
Has its little ups and downs…”
HOOCHIEKOOCHIE 
inderdaad, waar een wil is ligt een pad.
LikeLike
Martin, er is iets vreemd met de lay out van je blog… Maar het zal wellicht aan mijn instellingen hier liggen.
De koptekst loopt door in de blogpost.
’t is maar dat je het weet.
(en ja! wat een verandering – nieuwe skin! Een soort van statement?)
LikeLike
Ik krijg die vraag ook voortdurend van buren, familie en vrienden: “Hoe kom jij je dagen door?”, “Verveel jij je niet?” enzovoort. Uiteraard heb ik ook niet gekozen voor de situatie waarin ik me nu bevind. Maar verveling? Intégendeel zelfs. Ten eerste is zowat iedere dag een innerlijke strijd met mezelf; met die verdomde demonen. Daar ben ik op zich al zoet genoeg mee. Ten tweede: als de laatste 5 jaren me al iets geleerd hebben, is dat ‘het leven’ zo veel méér kàn zijn dan een 9 to 5 job. Mensen die niks anders gekend hebben dan iedere dag te gaan werken kunnen zich dan ook geen ander leven voorstellen, en dus zijn ze bang voor ‘de verveling’. Een gegeven waarin ik mezelf maar al te goed herken: vroeger, in die 6 jaren die ik gewerkt heb, was ik immers ook bang voor “de verveling” als ik getuigenissen hoorde of las van mensen die ook noodgedwongen thuis moesten zitten. “Hopelijk overkomt het mij nooit”, dacht ik toen. Maar het overkwam me wel. Maar ik heb het inmiddels min of meer aanvaard. Niét de ziekte, maar wél het leven dat ik daardoor nu leid. Op “goeie” dagen, of goeie momenten is mijn leven immers zo veel rijker dan het leven van de kantoormens: ’s ochtends een wandeling maken hier rond de Bosberg en geniéten van de stilte en de rust, terwijl op dat moment heel het land vast zit in de fille richting Brussel om maar iets te noemen. Dat heeft me doen inzien dat, indien het ooit nog eens goed met me komt, ik een professioneel leven totaal anders zal aanpakken in de toekomst. Rustiger, met véél minder ambitie dan vroeger, niét meer vanuit het motto “Ik leef om te werken”. In die val trap ik niet meer. Want mijn ongeval heeft me doen inzien dat je de ene dag nog “on top of the world” zit, maar dat de volgende dag je businesskaartje in de prullenmand gegooid kan worden. Vanwege een stom ongeval. En het kan iedereen overkomen. “Je bent nog zo jong”, hoor ik wat dat betreft ook dikwijls. “Men is nooit te jong om te sterven”, repliceer ik dan. Men vindt mij dan hard, als ik dat zeg. “Niet ik; het is de harde realiteit”, zeg ik dan.
En mijn reactie is weer eens veel te lang geworden. Sorry daarvoor, Martin. Maar je schrijft dan ook altijd zo’n boeiende teksten.
Groeten,
Roen
LikeLike
Sodade, ik wilde de layout veranderen, om mij te onderscheiden (!), maar het resultaat is niet goed, dus moet ik tot restauratie overgaan, als dat nog wil lukken.
LikeLike
Roen, hartelijk bedankt. Nee, je reacties zijn helemaal niet te lang, het is me een groot genoegen.
Zelf val ik soms wel eens ten prooi aan verveling, vooral op het werk. Vroeger heb ik daar geen seconde last van gehad. Het leven was zo interessant. Er was zoveel in de wereld. Dat is nog altijd zo, maar het kost me veel meer moeite om ergens naartoe te gaan, om buiten te komen. Dus moet ik de oplossing hier binnen vinden (meestal. Zelfwerkzaamheid is natuurlijk het belangrijkste. Schrijven, lezen. En dan zijn er de passies, muziek, film, kunst… Nee, een mens moet al heel veel inspanningen doen om zich te vervelen als hij thuis is.
Overigens is het nooit mijn ambitie geweest om ‘belangrijk’ te worden in mijn job. Ik ga werken om te leven, om op reis te kunnen gaan, om de dingen te kunnen kopen die ik graag wil hebben. Wat niet betekent dat ik mijn werk niet goed probeer te doen, maar dat is iets anders dan hielen likken of zo.
LikeLike
‘rijk’
zo maar een woord, na lezen (en herlezen) van tekt en reacties.
ik wil mijn bloglayout ook wel veranderen maar ik heb te weinig tijd en dat vind ik OK. Ooit doe ik dat wel eens.
‘De inhoud verandert wel’ denk ik nu en voorlopig vind ik ook dat wel OK.
LikeLike
4 keer ‘wel’ bij mezelf zie ik. welwel.
8 keer nu. tja.
LikeLike
wel, wel, wel…
Ken je dat liedje van John Lennon? Well, well, well. Of Oh Well, of hoe het ook moge heten. In ieder geval komt er heel veel ‘well’ in. Heel veel.
LikeLike
na 9 maanden thuis nog geen moment last van gehad. De burn out van het werk, de depressie enzovoort… Eindelijk ruimte en tijd voor het project ‘IK’ dat ik de voorbije twintig jaren verwaarloosd had.
En nu 19 november terug start. Weg gezet op een andere job, vooral low profile houden. En ik, mijn mentaliteit: 180° veranderd: alleen omdat het noodzakelijk is en ik er hopelijk dingen door kan doen die ik belangrijk vind, zal ik nog werken. (maar ik ben er nu al zeker van: zelfs het banaalste tikwerk zal nog ruiken naar perfectie, tja, die lat die wil maar niet omlaag.)
Maar Martin, geniet van de tijd die je krijgt om bij jezelf stil te mogen staan.
Voor mij waren het haast de rijkste maanden in mijn leven ( en eigenlijk is dat toch wel droef vind ik, na meer dan 20 jaren werk)
LikeLike