Toen ik vanmorgen in station Madou op de metro stond te wachten, overviel me plotseling een gevoel van duizeligheid. Het begon, even voor tien, met een metaalachtig gesis – een geluid dat meteen mijn aandacht opeiste -, waarna uit de donkere tunnel aan mijn rechterkant de gele slang tevoorschijn kwam. Het schreeuwerige geel zond trillingen uit die een verlammend effect hadden, wat ik niet alleen bij mezelf maar ook bij de mensen in mijn omgeving kon waarnemen.
De trillingen werden heftiger; redelijk en logisch denken werden onmogelijk. Het menselijk lichaam werd herleid tot puur gevoel. Zenuwen. Het menselijk lichaam werd herleid tot puur lichaam.
De gele slang stopt niet, op een spoor van slijm glijdt ze voort… Haar kop is al voorbij, die heb ik niet eens kunnen zien… Maar haar langgestrekt lichaam… Op sommige plaatsen is haar huid doorzichtig: wij, de toeschouwers op het perron, kunnen af en toe een blik werpen op het drama dat zich in haar ingewanden afspeelt (hoe vaak zat ik zelf niet in haar buik)… Een floorshow achter de grote schubben van vensterglas… Geharnaste schimmen, die neerzitten, of rechtop staan in wolken van ultraviolet licht… Wat verderop maken enkele spookvormen in grijze gewaden trage, krampachtige bewegingen… Spastici, die niet schreeuwen, niet zingen, niet fluisteren… Hoe lang zijn ze al dood? zou iemand kunnen vragen. De gele slang, zij snelt voort…
[Voetnoot: Ik was niet in het metrostation Madou. Dit is een pastiche van Lautréamont. Ik wou het eens testen, zo’n tekstfragment, om te zien of iemand er in geïnteresseerd is. Destijds werd dit ‘ander proza’ genoemd. Ik heb zo het gevoel dat dat ‘ander proza’ een revival beleeft. Ik houd niet van het woord revival. Maar ja. Het zou wel mooi zijn als die hele stille generatie, wat er nog van overblijft, nu opeens luidruchtig zou kunnen worden, een beetje zoals de vijftigers. Wij waren van nature veel luidruchtiger maar door allerlei omstandigheden, waaronder politieke, werd ons het zwijgen opgelegd.]
HOOCHIEKOOCHIE 
dat als je je angsten ‘schrijft’, je er zicht op krijgt en misschien ietsje onder de knie
LikeLike
Marc, ik was niet in het metrostation Madou. Dit is een pastiche van Lautréamont. Ik wou het eens testen, zo’n tekstfragment, om te zien of iemand er in geïnteresseerd is. Destijds werd dit ‘ander proza’ genoemd. Ik heb zo het gevoel dat dat ‘ander proza’ een revival beleeft. Ik houd niet van het woord revival. Maar ja. Het zou wel mooi zijn als die hele stille generatie, wat er nog van overblijft, nu opeens luidruchtig zou kunnen worden, een beetje zoals de vijftigers. Wij waren van nature veel luidruchtiger maar door allerlei omstandigheden, waaronder politieke, werd ons het zwijgen opgelged.
LikeLike
Mijn angst om het politieke werd zo groot dat ik in een blog begon te ijlen over witgekalkte graven, die bijbelse metafoor. Heel cryptisch maar wat mij betreft heel toepasselijk voor wat de staat van de wereld aangaat. Ironie helpt, vooral dan op tijd en stond met mezelf lachen. Van de weeromstuit ben ik dan maar over klaterende beekjes, leeuwerik en sijsje beginnen dromen. De gele sissende slang vervangen door een zingend elfje. Ook een hallucinatie natuurlijk. Maar mijn spotlach klinkt maar dunnetjes en de politiek slaat daar geen acht op.
LikeLike
frons frons, je doet me aan iets denken maar het zit nog een beetje te ver.
maar de volgende keer dat ik de metro neem zal ik aan jouw tekst terugdenken (denk ik).
LikeLike