Zou zo’n kerel als Bart De Wever, vervloekt zij zijn naam, nooit eens een keer kijken naar een film als ‘Alphaville’ van Jean-Luc Godard? Om bijvoorbeeld te weten te komen wat liefde is. Anna Karina zou het hem zeggen… ‘Dichter, dichter’, zegt de liefde. ‘Verder, verder’, zegt de haat. Het zou al volstaan als hij alleen maar naar dat fragment hier beneden zou kijken. Een fragment van een ‘discours amoureux’. Geen gezeur aan mijn hoofd, zeg ik maar. Maanden lang is die vent nu al bezig ons land te gijzelen. Een niemendal als hij. Wie heeft eigenlijk voor Bart De Wever gestemd? Hij betekent niets, en toch krijgt hij zoveel aandacht, zelfs van mij nu. Frank Vandenbroucke heeft gelijk: De Wever maakt van Vlaanderen een karikatuur, hij zorgt ervoor dat Vlamingen een verschrikkelijk imago krijgen, in Brussel, in Wallonië en in het buitenland. Ik schaam mij er nu al voor om in winkels hier in Brussel nog Nederlands te spreken. De mensen denken wellicht al dat wij Nederlandstaligen allemaal een soort Bart De Wevers zijn, kleinzielige nationalisten, separatisten en antisemieten. Het is walgelijk. Intelligente mensen als Verhofstadt, Vandenbroucke, Dewael (van wie ik onlangs een uitstekend opiniestuk las, in De Standaard, of was het De Morgen?) moeten die man tegenhouden, hij hoort niet thuis in een democratie. Stuur hem terug naar zijn dorp! En Olivier Maingain hoort evenmin thuis in deze democratie, maar dat zijn mijn zaken niet, ik ben geen Franstalige, daar moeten de Franstalige democraten zich mee bezighouden.‘Verder, verder’, zegt de haat. Verwijder je. Ga weg. Ik luister niet naar je. Zwijg. Ga uit het licht, je staat in de weg.
En dan was er Wilco. De absolute troost van muziek. De volledige overgave. De ontploffing van het verlangen. Ik schrijf korte zinnetjes omdat ik buiten adem ben en geen geduld heb. (Op dit ogenblik wordt valse geschiedenis geschreven.) Wilco, alleen maar vergelijkbaar met het allerbeste. Als the Beatles nog zouden bestaan en ze zouden live spelen, zouden ze met dezelfde intensiteit, schoonheid, gewelddadige liefde en muzikale perfectie spelen als Wilco gisteren in het Koninklijk Circus. Ik hoorde gisteravond de hele geschiedenis van de rock & roll, maar niet in flarden, niet ironisch, niet post-modern, maar in een bezielde synthese. Het eerste lied, ‘Sunken Treasure’, bevatte een intentieverklaring:
“Music is my savior, and I was maimed by rock and roll.
I was maimed by rock and roll.
I was tamed by rock and roll.
I got my name from rock and roll.”
En daar werd niet meer op teruggekomen. Twee uur later werd met enkele verwijzingen naar the Kinks en vooral the Who een punt gezet achter een concert dat, denk ik, bij iedereen die erbij was in de ziel zit opgeborgen als een unieke schat. Voor de details, lees de recensies. En nu ga ik opnieuw wat walgen van de nieuwe politieke cultuur.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ik walg met u mee, Martin, en ik leg straks nog eens het plaatje ‘Zalig zijn de armen van geest’ van at the close of every day op.
Wat Wilco betreft: met de 2 vorige cd’s ‘yankee hotel foxtrot’ en ‘a ghost is born’ was ik niet meer mee. Wég was het frisse, het speelplezier van ‘A.M.’, ‘Being there’ en ‘Summerteeth’. Ik weet sinds kort uit interviews met Jeff Tweedy waarom: Tweedy kampte in de periode van die 2 platen met angststoornissen, en dat is eraan te horen. Ik geloof hem dan ook als hij zegt dat hij genezen is; dat hoor je aan de nieuwe plaat ‘Sky blue sky’. Die plaat klinkt, net als de man die er de muziek voor bedacht (Tweedy), bevrijd. Blij om te lezen dat dat nu ook live op het podium bevestigd wordt.
Groeten,
Roen
LikeLike
Op A Ghost Is Born ben ik evenmin gek, en Sky Blue Sky lijkt wel de beste Wilco-plaat te zijn op dit ogenblik, hoewel ik ook veel van die dubbele houd, de titel ontsnapt me nu, waar Sunken Treasure op staat.
Live was het een andere zaak. Een aantal nummers, waaronder de echte freak-outs, van Ghost, waren zo intens dat je er helemaal in op ging. Live waren die bijna extreme uitbarstingen voor mij in ieder geval bijzonder mooi. Het is helemaal anders dan thuis naar een plaatje zitten te luisteren, het is echt een lichamelijke én psychische ervaring.
LikeLike
blijven schrijven Martin.
Maar dat hoef ik jou niet te zeggen.
LikeLike
We geven graag en goedkoop af op Bart De Wever. Het gaat echter niet om een persoon maar om een beweging die zijn voorlopig orgelpunt kent in het Volksbehang. De naam in de firma waar jij werkt, Matin, heet al meer dan een decennium bij mij: Noord-Belgisch. Wat hebben ze gemeen die Noord-Belgen opdat er van een gemeenschap sprake zou zijn? Alvast niet de taal, dat ondervind ik elke dag op kantoor: ze schrijven het meest (ze zijn zo productief, mijnheer) en het slechtst, bij gebrek aan kennis van de landstaal (in hun geval: het Nederlands). Blij te horen dat het Wilco weer beter gaat, ik ben helemaal weg van hun beginplaat.
LikeLike
U overschat de invloed van Bart De wever. Alsof hij met zijn NVA met 5 zetels zoveel macht zou hebben.
BDW is een prima bliksemafleider waarvan de grote staatsmannen zich bedienen om te verhullen dat ook zij de verkiezingsuitslag niet kunnen ombuigen tot een krachtig beleid.
NVA en FDF zijn niet nodig om een meerderheid te vormen.
Als BDW ons land gijzelt dan voltrekt zich hic et nunc een prachtig voorbeeld van het stockholm-syndroom: het slachtoffer kan geen afstand nemen van de dader.
Mochten BDW en Maingain niet bestaan, onze grote staatsmannen zouden ze uitvinden.
En waar het Wilco betreft: U heeft overschot van gelijk.
LikeLike
Luc, misschien heb je gelijk, en voer ik BDW te zeer als een zondebok op. Hij krijgt al meer dan genoeg aandacht. Ik zal er in de toekomst over zwijgen. Maar ik blijf het betreuren dat een partij met vijf zetels zoveel invloed kan uitoefenen bij het (niet) vormen van een regering. Hetzelfde geldt uiteraard voor het FDF. Dat onze ‘grote staatsmannen’ zo groot zijn heb ik nu ook weer niet willen zeggen!
En ja, Wilco, fantastisch toch.
LikeLike
Damn toch, dat ik daar niet bij kon zijn in het Koninklijk Circus. Gelukkig heb ik nog de herinnering aan het eveens prachtige concert in de Vooruit eerder dit jaar. Ik vind A ghost is born overigens wel een meesterwerk.
LikeLike
geert, live klonken die songs uit A Ghost Is Born, spookachtig goed, maar ik zet de muziek hier thuis waarschijnlijk niet luid genoeg – en de stress van het dagelijks leven maakt je dan ook nog eens doof voor ‘grensoverschrijdende’ muziek.
Ik heb me nu voorgenomen de volgende weken A Ghost tien keer heel luid te beluisteren. OK?
In Gent was ik er ook graag bij geweest, maar kon niet, wegens buitenland denk ik.
LikeLike
Ik herinner me mijn eerste kennismaking met “a ghost …” nog goed. Ik reed alleen over een nachtelijke autosnelweg. Per song raakte ik meer van mijn melk. 6 nummers hield ik het uit. Toen skipte ik terug naar 1. Ik wilde ze opnieuw horen, ik kon niet langer wachten. Echt, het heeft heel lang geduurd vooraleer ik het tweede deel beluisterd heb.
LikeLike
Mijn probleem is dat cd’s zo lang duren. Natuurlijk vind ik dat wel waar voor m’n geld, maar anderzijds kan ik me nooit volledig concentreren op de songs tot het einde. Het duurt meestal heel lang eer ik aan de tweede helft van een cd toekom. Ik denk dat ik een heleboel platen heb waarvan ik de laatste songs niet eens ken.
LikeLike
omdat de reacties hier maar blijven komen (bij dit stukje bedoel ik) moet ik nu uiteindelijk toch maar zeggen dat ik het nog steeds verschrikkelijk vind dat ik dat concert niet heb kunnen bijwonen.
LikeLike