Gisteravond zag ik Dimitri Verhulst op televisie (alias cinema Eden). Ja, ik geef het toe, ik heb het weer gedaan, maar het was toevallig. Ik had zitten kijken naar de vierde episode van Fassbinders ‘Berlin Alexanderplatz’. ‘Een handjevol mensen in de diepste stilte’ heet dat deel. Eigenlijk is het niet geschikt voor melancholische mensen. Of juist wel, omdat het een tegengif is? Franz Biberkopf, het hoofdpersonage uit het boek en de film, is weg van zijn vriendin Lina en wil niemand meer zien; hij zuipt zich te pletter. Het is onwaarschijnlijk hoeveel die man kan zuipen. Af en toe kijkt hij door zijn raam en dan ziet hij alleen maar slechte mensen. En hij kaart met Satan.
Daarna zag ik ook nog de film ‘A History Of Violence’ van David Cronenberg. Ik houd van het werk van de Canadese regisseur, maar hij wordt almaar commerciëler. Dat is al begonnen met ‘Spider’. Waar is de tijd van films als ‘Videodrome’ en ‘Crash’? Toch heb ik mij kunnen verplaatsen in het donkere, spannende verhaal, vooral omdat er zo goed in geacteerd wordt. De cameo van William Hurt is werkelijk verbluffend. Toen die dvd afgelopen was zag ik plots het hoofd van Dimitri Verhulst opduiken. Wat heeft die man vettige haren. Of zou het gel zijn? Ik vond desondanks dat hij een aangename stem had, en bleef geboeid kijken. Mijn vriend Marc Didden, ere wie ere toekomt, heeft mij een paar maanden geleden Verhulsts ‘De helaasheid der dingen’ aanbevolen. Het is er nog niet van gekomen, maar ik zal de roman zeker lezen. Maar! Wat ben ik afgunstig op deze schrijver! Of is het gewoonweg jaloers? Waarom zou ik toch jaloers of afgunstig zijn? Omdat Dimitri Verhulst gelukkig is (dat zegt hij zelf) en ik ben het niet. En hij heeft zelfvertrouwen en ik niet. En hij kan zich verplaatsen in zijn fictionele wereld en ik niet.
Ik zit in mijn biografie opgesloten. In mijn huid waar ik niet uitgeraak. En om mijn huid zit nog een ander omhulsel, waardoorheen ik de anderen niet meer kan bereiken, en de anderen mij niet. En fictie? Soms zoek ik nog wel naar personages, maar ik vind ze niet en ik kan ze niet uitvinden. Ik heb geen toegang tot dat gedeelte van mijn hersens waar mijn fictieve personages worden bedacht. Toch ben ik op de eerste plaats jaloers / afgunstig op Dimitri Verhulst omdat hij zo gelukkig is. Met zijn vrouw en zijn werkkamer en zijn boeken en zijn vettige haren. Of is het gel? Wat niet betekent dat ik de schrijver zijn geluk niet gun. Alleen zou ik ook graag zo gelukkig zijn. Ik heb eveneens een vrouw en een werkkamer en vettige haren (zij een veel kleiner aantal dan Verhulst). Waar wacht ik dan op? Wat houdt me tegen? Misschien moet ik toch eerst eens dat boek lezen, en staat daar in hoe ik het geluk kan vinden.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ik vond the History of Violence een schitterende film en kwam heel erg geëmotioneerd de zaal uit.
LikeLike
De helaasheid der dingen is een fijn boek, maar Verhulsts kortverhalendebuut ‘De kamer hiernaast’ uit 1999 is nog beter. Hij slaagt er meesterlijk in ‘zijn eigen’ miserie in het absurde te relativeren. Antwoorden om gelukkiger te worden zal je in De helaasheid wellicht niet vinden. Toen Dimitri Verhulst plots begon te vertellen hoe gelukkig hij was, dacht ik: gedaan met die goeie boeken van hem. Misschien vind je meer antwoorden in het boek dat hij na zijn gelukkig zijn heeft gepleegd: Mevrouw Verona daalt de heuvel af.
LikeLike
Ben wel benieuwd wat je van de Helaasheid zal vinden. Breng je verslag uit als je het gelezen hebt?
LikeLike
het spijt me, maar ik vond ‘de helaasheid enz’ een helaas boek.
Je mag mijn exemplaar hebben.
LikeLike
het lag misschien aan de entourage, de context waarin ik het toen las, maar … enfin – ik heb geen neigingen om het opnieuw te lezen.
LikeLike
Martin, jouw geluk ligt voor de hand: some hoochie koochie, man. Maar wat inderdaad als je hand verlamd is?
LikeLike
@eva: ik vond het ook een uitstekende film, hoor Eva, maar een dvd is natuurlijk niet hetzelfde als de bioscoop. Ik moet terug naar de cinema gaan. Het is niet goed altijd naar dat kleine scherm te kijken. (Ik vind commerciële film niet altijd slecht, dat ook niet).
@Ester, als ik heb boek gelezen heb, zal ik er iets over zeggen (of eerder schrijven, want aan zeggen zou je niet veel hebben). Maar Sodade raadt het mij af (het boek te lezen, bedoel ik). Ik zal alvast de eerste hoofdstukken lezen. Maar ik moet het nog kopen. Kan nog wel even duren.
@Marc, ik begrijp niet wat je bedoelt met die verlamde hand, en hoe zit dat nu met dat goudblommeke?
LikeLike
Ach, het is niet zozeer een afraden, enkel een eigen indruk van het boek. Voor wat die uiteraard ‘slechts’ waard is.
LikeLike