Eerbiedig neem ik mijn mooiste hoed af voor Jan Wolkers, een schrijver wiens werk ik als jonge man heb verslonden. Nu is het lang geleden dat ik nog een boek van hem in mijn handen heb gehad, maar ik herinner me zo goed de schoonheid en de opwinding, de levensechtheid van ‘Terug naar Oegstgeest’ en ‘Turks fruit’. Ik denk dat Jan Wolkers een mooi en waarachtig leven heeft geleid, daar op zijn eiland. Meer nog: ik weet wel zeker dat hij nooit vals heeft gespeeld. Ik heb hem nooit ontmoet, maar ik weet dat hij me als dat wel was gebeurd recht in de ogen zou hebben gekeken. Nu is Jan Wolkers dood.
Foto Croes, Rob C.: Jan Wolkers in zijn kamer
HOOCHIEKOOCHIE 
verrast dit hier te lezen, wegens geen nieuws, geen tv…
Maar idd, ik mocht Wolkers ook wel.
Ik herinner me ook dat hij vaak in beeld kwam met zijn twee zoontjes, nu zonen…
Ook hier in geen eeuwen iets van hem vast gehad, maar Turks Fruit en Een Roos van Vlees zijn nog levendig in m’n herinnering.
Alweer ‘een grote’ weg
LikeLike