GEHAVEND IN DE HAVEN

Gehavend in de haven
aangekomen
kwam in zijn stekelige hoofd
uit nacht und nebel
het bospad opgedoken.
Weer het ongewisse in
van waar hij ooit gekomen was –
blank, niet vrolijk ongebonden.
Zwijg, zwijg toch
Aletheia
met je mond rood van kersen,
je rode wilde bloemen.
The carter family –
hoe je werd bezongen!
met je mond rood van zonde,
schuchtere zedenleer.
Wandelden zij onder dennenappels
en in de bruine grond waren wormen
en kiemen gekomen.
“Als het graan niet sterft
en jij dit hoofd behoudt
beloof ik de wereld aan je voeten
boomgaarden, eenhoorns,
liefde die niet vergaat.”
In cinema Eden
zaten zij in duister gesluierd
met wapens gewapend
terwijl buiten sneeuw bloedsporen,
voetsporen ondersneeuwde.
De ogen van de winterkoning
lijken wit van woede of van genade.
Zonder reden reed hij de zon tegemoet
een blinde held
met zakken vol geld
en een dode moeder lag neer
op de koude grond van de vorst.
Hij leek een zuigeling,
geeuwde zich in zichzelf terug
De haven van overvloed
als zij haar borsten toont,
stad zonder schaamte
met een man aan de lier
alsof nog iets van zeewier aan wal ging:
op dit eiland zal ik je wachten
je wachten.
Alsof nog iets te bezweren viel
na de laatste dame en boer
met puntschoenen aan, dunne plastron.
Wat nu gezongen, zei hij.
Wat nu gezongen, zei zij.
De wereld is de wereld niet meer.
De wereld is wachten
en zweten
tot het bot bloedt.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski