Gisteren verscheen ik opnieuw op het werk, na een afwezigheid van meer dan een maand wegens ziekte. Wat gebeurde er met me? Ik betrad een mij ineens volkomen vreemde wereld. De grond onder mijn voeten? Om mij heen soortgenoten, mijn collega’s – vreemden met vreemde gezichten. Ik vroeg me af waar ik was, of ik wel bestond. Het was onmogelijk om me in hen te herkennen, terwijl het toch elementair is voor het menszijn dat je je in de andere herkent.
Gisteren gaapte er een afgrond tussen ‘hen’ en ‘mij’, een afgrond die me letterlijk deed verstommen. Ik heb van de hele dag nauwelijks een woord gesproken; ik zat te wachten op een einde, misschien wel het einde van de wereld. Je hebt de ervaring dat je in een hinderlijke cocon zit opgesloten, een omhulsel dat je geen bescherming biedt – een cel die samenvalt met je huid. Ik was de ‘zieke’, de ‘andere’… Niet dat mijn collega’s me daar op wezen of in enig opzicht vijandig deden, integendeel. Het was geheel mijn ervaring, ikzelf zag me zo en zag de anderen zo. En in mijn hoofd herhaalde een stem opnieuw en opnieuw: je kunt alleen maar mislukken. Je kreeg buikkrampen van die stem, tranende ogen, hoofdpijn, dyslexie. De enige rol die je kunt spelen is die van het slachtoffer, zei de stem. Ik zweeg zo hard dat de pijn die ik al had nog verhevigde.
Wat ik me afvraag is of ik de rol van het slachtoffer speel. Is het niet sterker dan mezelf? Is het een fenomeen waar ik geen vat op heb, waardoor ik een speelbal ben die ook slachtoffer is? Ik weet het niet. Voorlopig doe ik er het zwijgen toe en wacht. Alleen een paar woorden van zelfbeklag kan ik nog kwijt.
Sinds deze morgen slik ik anti-depressiva. Deze pillen geven mij een enorme dorst, maar honger heb ik niet meer.
Ben ik te openhartig als ik zeg dat ik gisteravond door een waas van tranen naar Tokyo Monogatari zat te kijken, misschien wel de meest humane film die ooit werd gemaakt?
Foto: Martin Pulaski
HOOCHIEKOOCHIE 
anti-depressiva? weggooien die rommel, martin, nu je nog maar pas begonnen bent… ik slik sinds mijn ongeval in maart ’02 de ene soort na de andere (telkens met tussenpozen; nu ben ik weer toe aan seroxat), en ik heb het gevoel dat ik er nooit meer van af geraak… één keer kookte mijn potje over, gooide ik die rommel in een kolleire de vuilbak in, en ik ben toen wéken aan een stuk mottig geweest; precies of ik was niet meer van deze wereld, een heel onaards gevoel… toen ik “uitgeziekt” was, ben ik toch moeten herbeginnen, en toen wist ik het wel zeker: hier geraak ik nooit meer van af… ze (dat soort pillen) geven je slechts de illusie dat je je goed voelt voor even, maar éénmaal in hun macht doen ze met je wat ze willen, die rotpillen…
veel sterkte gewenst man… ik weet als geen anders welke hel je door moet
groeten, roen
LikeLike
Een maand is lang, maar de vervreemding die je vertoont is wel erg groot. Die kan wel snel afnemen naarmate je weer terug aan je werk en collega’s gewend bent. Anti-depressiva, tja, ik weet het niet, maar ze helpen het absurde door te komen denk ik, al mag dat niet blijven duren. Wat kan ik zeggen. Het zit ook in jezelf, op een of andere manier moet je er mee omgaan. Het komt wel goed. Je bent taai.
LikeLike
Dag Martin,
Ik vind het gewoon rot voor je dat je nu zo’n vervelende, slechte tijd door maakt. Ik hoop dat je jezelf (terug) mag vinden, met of zonder medicatie, ook als dat nu ‘het slachtoffers spelen’ is, want dat is maar één van vele facetten.
Ik denk dat ook dat, zoals al de rest, erg individueel moet bekeken worden.
Het ga je goed, Martin, ook weer morgen op het werk.
(lieve deugd, je doet me wel nadenken, ik ben nu negen maanden thuis… hoe moet dat als ik terug moet?)
LikeLike
bedankt voor het begrip, roen, herman en sodade. ja, die anti-depressiva maken me wel ongerust, ook al omdat ze veel nevenwerkingen hebben, maar ik denk dat ik nu niet anders kan dan ze nemen.
sodade, ik ben opnieuw een week thuis, ik was nog niet in staat om al te werken. en dat heeft dan weer voor gevolg dat ik me schuldig voel.
LikeLike
martin, ik kom je al eens tegen op straat, weet je wel, maar weet je ook dat het dan telkens daarop neerkomt: dat je neerslachtig bent. Nu ben je ook nog aan het vervreemden van je omgeving. Dan vindt de dokter er niet beter op dan pillen voor te schrijven. Jeetje, martin, man
LikeLike
Martin, wie zou ik zijn om je ‘raad’ te willen geven. Enkel vanuit mijn eigen ervaring (weliswaar ander verhaal) wil ik kwijt dat ‘me schuldig’ voelen een hele grote rol heeft gespeeld, niet enkel nadat ik eindelijk thuis móest blijven, maar ook daarvoor toen ik grenzen bleef verleggen, omdat ik me schuldig voelde iedereen en alles en mijn werk tekort te doen.
Uiteindelijk heb ik één persoon goed tekort gedaan, mezelf.
Ik zou je willen vragen eens te kijken of je je niet schuldig hoeft te voelen, en gewoon bij jezelf stil te staan.
En vooral dat ‘het’ mag. Je mag ziek zijn, je mag neerslachtig zijn, je mag medicatie nemen om je door het diepste heen te helpen. Je hoeft niet altijd te blijven vechten.
Je weet wat drijfzand doet? Hoe harder je vecht om er uit te geraken, hoe dieper je zinkt.
Gewoon even toelaten, echt toelaten wat is… proberen.
(ik hoop niet dat ik hier buiten mijn boekje ga, maar dit raakt me wel, je verhaal…)
LikeLike
Nou, Martin, jij bent zo te zien en te lezen een ontiegelijke tobber! En al die zwaarmoedige dingen die jij leest, beluistert, bekijkt! Daarmee zit je dus automatisch in een loop. Ik ben zelf wat afstandelijk maar mijn optie is om alles fascinerend absurd en dus eigenlijk toch leuk te vinden! Doei! Georges van Liefde en Hondjes.
LikeLike
Marc, ik ben al lang aan het vervreemden van mijn omgeving. Misschien al van helemaal in het begin, van mijn ouders en broer. Maar dat ik altijd neerslachtig zou zijn, klopt slechts gedeeltelijk. Toen ik in Antwerpen mijn lang ‘gedicht’ heb voorgelezen was ik toch niet neerslachtig? Zo voelde ik me alvast niet. Ik geef toe, dat is al meer dan een jaar geleden. Als ik reis ben ik evenmin neerslachtig – en zo zijn er nog wel wat momenten.
Sodade, ik ben je dankbaar, je gaat je boekje niet te buiten. Ik houd rekening met je goede raad.
En ook met die van jou Georges – al klopt het evenmin dat ik alleen maar zwaarmoedige dingen lees, beluister en bekijk. Ik houd buitengewoon veel van The Marx Brothers, niet voor niets staat Groucho hier helemaal bovenaan. Er is alleen te weinig degelijke humor, denk ik. Of ik ken hem niet, dat is ook mogelijk.
LikeLike