Ik kom nog even terug op ‘L’avventura’ van Michelangelo Antonioni. De film staat opnieuw in de belangstelling door het immense succes van Marisha Pessls ‘Special Topics In Calamity Physics’, waarover ik het een paar weken geleden al had. In de roman is de film van Antonioni een belangrijk aanknopingspunt (er zijn er wel meer, zoals ‘Ada’ en ‘Lolita’ van Nabokov, maar die spelen toch wel een kleinere rol dan de film van de Italiaanse meester.) Zo is de vader van het hoofdpersonage – en vertelster van het verhaal – Blue Van Meer een groot bewonderaar van deze film. Marisha Pessl (of Blue Van Meer), vertelt het zo:
“L’avventura, Michelangelo Antonioni’s lyrical black-and-white masterpiece of 1960, happened to be one of Dad’s favorite films and thus, over the years, I’d seen it no less than twelve times.” Zo vaak heb ik de film niet gezien. Maar BlueVan Meer heeft de neiging af en toe te overdrijven. Het woord ‘dad’ (vader) spelt ze altijd met een hoofdletter.
Met één van de nevenpersonages in het boek, Hannah Schneider, is ook iets vreemds aan de hand, niet alleen door de mysterieuze omstandigheden waarop ze aan haar einde komt. Ik heb het over haar naam. ‘Hannah’ vertoont duidelijk overeenkomst met ‘Anna’ uit L’Avventura, een rijke, jonge vrouw die tijdens een uitstapje met vrienden naar een onbewoond eilandje verdwijnt en niet meer terug wordt gevonden. ‘Schneider’ is dan weer de naam van de actrice Maria Schneider, die de vrouwelijke hoofdrol speelt in Antonioni’s ‘Profession: Reporter’. En zo is het hele boek een aaneenschakeling van verwijzingen, een puzzel voor intellectuelen en ‘slimste mensen van de wereld’.
Het mag overigengs verbazing wekken dat Gareth, de vader van Blue Van Meer, van Zwitsers-Duitse origine is, en niet uit een Nederlands geslacht afstamt. Zit Hitchcock daar voor iets tussen? In Hitchcocks ‘Foreign Correspondent’ duikt een personage op dat eveneens luistert naar de naam Van Meer. Hij is een Nederlandse diplomaat, die belangrijke staatstgeheimen met zich meedraagt; in een film van Hitchcock moet er met zo’n man iets gebeuren. Een kleinigheid in de film is dat de heer Van Meer even met een Duitser wordt verward. Vandaar de herkomst van Blue’s vader? Het is best mogelijk. Ondanks haar jeugdige leeftijd lijkt het of Marisha Pessl wel tienduizenden boeken heeft gelezen en films gezien. Of heeft ze gewoon een aantal lijvige encyclopedieën geraadpleegd?
Mooi is toch ook nog deze passage uit ‘Special Topics In Calamity Physics’:
“’L’Avventura,’ Dad said, ‘has the sort of ellipsis ending most American audiences would rather undergo a root canal than be left with, not only because they loathe anything left to the imagination – we’re talking about a country that invented spandex – but also because they are a confident, self-assured nation. They know the Family. They know Right from Wrong. They know God – many of them attest to daily chats with the man. And the idea that none of us can truly know anything at all – not the lives of our friends or family, not even ourselves – is a thought they’d rather be shot in the arm with their own semi-automatic rifle than face head on.’”
Ik heb me altijd afgevraagd wat er geworden is van Maria Schneider van Last Tango en Profession reporter waar ze van die mooie sandalen draagt. Ooit berichtte Le Monde dat Monica Vitti dood was . De blunder ! le choc ! en ze bezorgden haar een grote ruiker rozen. Maar ze konden het niet goedmaken.
LikeLike
Ja, dat vraag ik me eigenlijk ook al een tijdje af, wat er met Maria Schneider is gebeurd. Ik vond haar ook heel goed in Last Tango In Paris. Mooi op een bijzondere wijze.
Ik zal er eens naar op zoek gaan.
Monica Vitti leeft toch nog, mag ik hopen?
LikeLike
Ja, ze leeft nog ! Ze is 76. Leve Monica Vitti. En Schneider zou na Profession reporter aan lager wal geraakt zijn. Nickolson heeft zijn medespelers nog nooit deugd gedaan. Maar dat is nu ook weer een dertigtal jaren geleden. Waar is zij NU ? Herinner je je Léaud in Last Tango. Schichtig, geëxalteerd, poëtisch neurotisch.
LikeLike
Ja, natuurlijk herinner ik me Léaud nog. Toen was ik nog geen onvoorwaardelijke bewonderaar van hem. Dat is geleidelijk gekomen, vooral na La Maman et la putain. Ik heb die hele Antoine Doinel-cyclus dan opnieuw en opnieuw bekeken. Toch blijf ik hem in La Maman et La Putain het beste vinden.
Wel een uitstekende rol in Last Tango. Met die verwijzingen naar L’Atalante van Jean Vigo. Ken je die film? Een echt meesterwerk, zonder te overdrijven.
Goed dat Monica Vitti nog onder ons is, ze zal wel niet meer zo mooi zijn, maar dat geeft niet.
LikeLike