DE ANDEREN MAAR NEGEREN?

‘Vlaanderen kan zich geen stilstand of achteruitgang veroorloven en moet visionair en ambitieus zijn’, zei Kris Peeters, de minister-president, vandaag in het Vlaams Parlement. Harald Szeemann is helaas al weer een tijdje overleden. Hij heeft alvast met veel verve aangetoond dat België uitgesproken visionair is. Of hij dat ook van Vlaanderen vond, kunnen we hem niet meer vragen. Ik denk dat Szeeman België als een veelzijdig, multicultureel en polyglot land beschouwde. Mijnheer Peeters beweert bovendien dat negentig procent van de Vlamingen tevreden is. Waarom ligt het zelfmoordcijfer hier dan zo hoog, na Finland – waar het bijna altijd donker is – het hoogste van Europa? Of schiet men zich alleen in Wallonië en Brussel een kogel door de kop, terwijl de Vlamingen kermissen, kerken en beurzen bezoeken?

Gisteren tijdens een wandeling zag ik heel wat Belgische driekleuren uit ramen wapperen. Het was nochtans geen nationale feestdag en er was geen koning of prinses gestorven. Ik denk dat de mensen bang zijn voor de ontbinding van het land en dat het door het raam hangen van de vlag een symbool of symptoom van die angst is. Ik ben niet bang voor het uiteenvallen van België. Wat er daarna gebeurt, zullen we wel zien. Niets goeds, vermoed ik: de toekomst heeft zelden goede dingen in het verschiet. Maar met de ontgoochelingen en nare tijdingen die de toekomst brengt ben ik voldoende vertrouwd om er niet langer bang voor te zijn. Wel zou ik het werkelijk oerdom vinden dat men – tegen de wil van de bevolking in – ons vaderland zou splitsen. En natuurlijk het tegendeel van democratisch. Wie ligt daar echter nog van wakker? Al Gore had in de VS destijds de meeste stemmen en de verachtelijke, sluw-domme Bush werd president, en daarna werd hij nog eens herkozen ook. Ach, laat me maar zwijgen.

‘Vous devez ignorer les autres. Les repousser. Quand je vous vois souffrir, travailler sur un mot, et tout ces poètes qui n’ont rien à dire, je ne les accepte pas. Vous ne devez pas les accepter non plus.’ Deze uitspraak van Antonin Artaud – uit een brief van Artaud aan de dichter Jacques Prével – trof ik vandaag aan in een oud dagboekfragment van me. Ik denk dat ik er me destijds heel goed in kon herkennen, vooral in de aangesprokene, Jacques Prével, die zo zit te zwoegen op een woord – terwijl ik vanop een niet geringe hoogte neerkeek op de boekenbeursschrijvers, die telkens weer opnieuw in september-oktober hun schrijfsels samenraapten en ze van een flitsende omslag lieten voorzien.

Afbeelding: Schijten op de wereld, detail van de Spreekwoorden van Breughel. Foto: Martin Pulaski.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski