Toen ik op de middelbare school kwam, was ik zo mager dat ik heel goed op mijn handen kon lopen. Wat liep ik graag op mijn handen – en dan zo de wereld en de andere scholieren ondersteboven bekijken! Maar meestal liep ik niet op school op mijn handen. Ik deed dat liever ergens waar niemand mij zag.
Ik ben lange tijd mager gebleven, maar op mijn handen ben ik niet blijven lopen. Als ik nu nog zo jong en zo mager was zou ik veel succes hebben als fotomodel, of als filmster; meisjes zouden voor me in zwijm vallen, Kate Moss zou een verhouding met me beginnen. Maar niet zo in die dagen. Ik werd gepest omdat ik niet dik was. ‘Knookske’ noemden ze me. Dat was in het begin. Al gauw had ik enkele goede vrienden met wie ik naar singles van the Rolling Stones en Bob Dylan luisterde, en zij namen me in bescherming. Ik herinner me nog Gahr, met zijn boksijzer. Hem durfde niemand in de ogen kijken. Gahr was mijn beschermengel, een gevaarlijke kerel, afkomstig uit het verre Duitsland. Een jaar later noemden ze mij niet meer ‘Knookske’ maar ‘de dichter’, ze vielen me ook niet meer lastig: ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Met die lange haren en die vreemde klederdracht, alsof ik uit een nog veel verder land dan Duitsland kwam. Geleidelijk aan nam ik jongere jongens in bescherming door ze laten mee te spelen in mijn toneelstukjes. Ik speelde er graag zelf in mee, om mij te laten bewonderen, als een sprookjesprins, als een broertje van Syd Barrett. Ik speelde er graag in mee, maar liep niet op mijn handen. Wat ik me afvraag is of mijn voeten de grond wel raakten.
Nu zit ik in mijn kamer en lees een boek van Joseph Roth, die zich heeft doodgedronken. ’s Avonds bekijk ik een film van Truffaut, L’homme qui aimait les femmes bijvoorbeeld, of voor de zoveelste keer Antonioni’s Cronaca di un amore met de mooie Lucia Bosé. Ik zit te wachten op telefoontjes en e-mail en geef me over aan zelfmedelijden. Overal heb ik vrienden maar ze kennen me niet en ik ken hen niet. Ik voel me zwak en er is niemand om me in bescherming te nemen. Om nu nog op mijn handen te gaan lopen ben ik niet voldoende mager meer.
Afbeelding: met mijn moeder en broer in Merksem, in het huis van grootmoeder.
HOOCHIEKOOCHIE 
en ik heb heel vaak op mijn hoofd gestaan, elke gelegenheid was goed, ik zal het nog eens proberen want het is heel lang geleden maar ik weet zeker dat ik dat nog steeds kan.
Gaat het ondertussen alweer een beetje beter Martin?
LikeLike
Ik had een verhouding met Jean-Pierre Léaud die op mollige types valt. Ik moest hem troosten na de dood van Truffaut. Hij liep ook zeer graag op zijn handen , il avait perdu les pédales.
LikeLike
sputnik, ik denk dat ik ook mijn pedalen kwijt ben, hoewel ik niet op mollige types val. maar troost kan ik altijd gebruiken. wie niet?
LikeLike
ja, toch wel. Laatste stuk…
Maar door het contrast met het eerste deel van het verhaal niet zielig zielig. Ach, wat schrijf ik… ik denk aan de baron in de bomen van Italo calvino, als ik dit lees… de jongen die ondersteboven liep. Van even hoog ‘vreemd-interessant-tot glimlach nopend gehalte. Ook het zielige stukje.
Het kan zo zalig zijn van tijd om eens zielig te zijn.
LikeLike
Trek het je niet aan Martin, soms loop ik rechtop mijn twee benen zielig te zijn.
LikeLike
Léaud werd opgevist door Kaurismäki (I hired a contractkiller – waarin hij schittert. Alhoewel dat niet het juiste woord is, hij is vleesgeworden somberheid, maar wordt gered door de Liefde ) Aki was een bewonderaar en Léaud twijfelde aan zichzelf en toen speelde K. voor hoe volgens hem Léaud die scène zou spelen. “… puis il a joué en m’imitant en train de l’imiter” zegt K. in dat mooie en dus troostende boek ‘Aki Kaurismäki’ uitgegeven door Les Cahiers du Cinéma
LikeLike
Martin
Probeer dit trio eens.
Truffaut – Jeanne Moreau – le tourbillon.
Dagelijks contact is niet noodzakelijk, wel een regelmatig terugvallen op…
Daar moet JIJ wel wat aandoen!
Elle avait des bagues à chaque doigt,
Des tas de bracelets autour des poignets,
Et puis elle chantait avec une voix
Qui, sitôt, m’enjôla
Elle avait des yeux, des yeux d’opale,
Qui m’fascinaient, qui m’fascinaient
Y avait l’ovale de son visage pâle
De femme fatale qui m’fut fatal {2x}
On s’est connus, on s’est reconnus,
On s’est perdus de vue, on s’est r’perdus d’vue
On s’est retrouvés, on s’est réchauffés,
Puis on s’est séparés
Chacun pour soi est reparti.
Dans l’tourbillon de la vie
Je l’ai revue un soir, aïe, aïe, aïe !
Ça fait déjà un fameux bail {2x}
Au son des banjos je l’ai reconnu
Ce curieux sourire qui m’avait tant plu
Sa voix si fatale, son beau visage pâle
M’émurent plus que jamais
Je me suis soûlé en l’écoutant
L’alcool fait oublier le temps
Je me suis réveillé en sentant
Des baisers sur mon front brûlant {2x}
On s’est connus, on s’est reconnus,
On s’est perdus de vue, on s’est r’perdus de vue,
On s’est retrouvés, on s’est séparés,
Puis on s’est réchauffés
Chacun pour soi est reparti.
Dans l’tourbillon de la vie.
Je l’ai revue un soir ah là là
Elle est retombée dans mes bras {2x}
Quand on s’est connus,
Quand on s’est reconnus,
Pourquoi s’perdre de vue,
Se reperdre de vue ?
Quand on s’est retrouvés,
Quand on s’est réchauffés,
Pourquoi se séparer ?
Alors tous deux, on est repartis
Dans l’tourbillon de la vie
On a continué à tourner
Tous les deux enlacés {3
LikeLike
het is wel een mooie foto vind ik.
LikeLike
@Evy: ik vind het een droeve foto, ik geloof dat mijn vader hem heeft genomen.
@Elizabeth: dank je voor de mooie tekst, ik ken ‘le tourbillon’ goed, draaide het vroeger nog al eens in m’n radioprogramma. Ik ben je e-mailadres kwijt.
@Sputknik, La maman et la putain is mijn favoriete film, ik vind het Jean-Pierre Léauds mooiste rol. En Kaurismäki is uniek. Hij maakt zulke schrijnende en door en door menselijke films.
@Herman, inderdaad, we zijn allemaal zielige mensen (sommige meer dan andere). Dat zelfbeklag moet maar eens gedaan zijn!
@Sodade: inderdaad zielig. Erg, maar onvermijdelijk als de seizoenen. Dat boek van Calvino heb ik nog niet gelezen. Later misschien, wie weet.
LikeLike
wel ja, ik laat je Marseille kennen!
Overingens, moeten wij ons zorgen maken? P en ik producten uit de twee twistgebieden (wallonië, Vlaanderen) vragen ons dat af
LikeLike
Misschien is het nog wat voorbarig om je zorgen te maken. Als ‘Vlaming’ woon ik in Brussel (ik voel me helemaal geen Vlaming maar ben wel financieel en beroepsmatig afhankelijk van Vlaanderen). Als het land uiteenvalt zit ik – en niet alleen ik – in een zeer lastig parket. Maar het land valt niet uiteen. Hoewel de Habsburgers dat ook zeiden, toen overal het verval al merkbaar was.
LikeLike