Gisteren is mijn vakantie begonnen, twee weken, een week thuis en een week in Berlijn. Maar sinds eergisteren heb ik ook bronchitis. Dat verbaast me niet meer. Het is een regelmatig terugkerend patroon. Vakantie = ziekte. Eigenlijk voel ik me zelfs te slap om dit hier neer te schrijven, maar ik wil het toch doen. Zo wil ik straks ook naar Antwerpen om er mijn radioprogramma te gaan maken. Ik wil het, het moet. En over een week wil ik genezen zijn, omdat ik dan, nogmaals, naar Berlijn vertrek! Maar het zou niet de eerste keer zijn dat ik ziek op reis vertrek. Ach genoeg zelfbeklag… Als er een god bestond zou ik die nu vervloeken, maar er is niemand om te vervloeken, tenzij mijn werkgever, die me voor een opdracht door de regen gestuurd heeft, helemaal naar de Kempen. Vorige woendsdag heb ik in Overpelt door de natte, verlaten straten gelopen en in de gietende regen op de trein staan wachten. Een station was er niet, wel een klein hokje, waar een mens of een dier aan terreinafbakening had gedaan aan de hand van een vrij grote hoeveelheid fecaliën.
De volgende dagen zal ik het rustig aan moeten doen, hoewel ik DJ Shadow en Ed Harcourt nog op mijn programma heb staan. Als het echter blijft regenen zie je mij niet op dat Blue Note festival, dan blijf ik binnen en lees een boek; hier staan er nog voldoende, of luister naar muziek. Er is altijd wel iets. Gisteravond heb ik een schitterende film noir gezien van Nicholas Ray, In A Lonely Place, met Humphrey Bogart en Gloria Grahame. Ik ben gek op Gloria Grahame; in 1994 of daar omtrent heb ik een gedicht over haar geschreven. Gisteren las ik dat ze getrouwd is geweest met Nicholas Ray. Na hun scheiding is ze opnieuw getrouwd, dit keer met de zoon van Nicholas Ray. Wel de zoon uit een vorig huwelijk van Ray. Anders had het niet gemogen.
GLORIA GRAHAME
Altijd en overal is zij een dame
met een diep decolleté dat
als haar donkere pels open valt
haar witte huid zonlicht gunt.
Binnenskamers wordt zij een slanke
tijgerin op roodgelakte hakken
haar vel in een vlies van lingerie.
Een tijgerin vol melancholie.
Is haar oogopslag zwoel of gelaten
ontwaar je op haar gelaat sporen
van wurgseks en sodomie of is het
gewoonweg ’s werelds verveling
als zij haar enige vriend belt,
een dooddoener zonder geweten.
Dat schreef ik in 1994 na het zien van The Big Heat van Fritz Lang. Nog een film noir meesterwerk. Nu zou ik zulke verzen niet meer kunnen, niet meer willen schrijven. Vandaag al helemaal niet.
Over enkele uren vertrek ik naar Antwerpen. Vandaag maak ik een programma over the summer of love in 1967. Een groot deel van de songs die ik draai werden in dat jaar opgenomen. De playlist plaats ik hier morgen of overmorgen, zo houd ik de spanning er nog wat in. Helaas ben ik helemaal niet in de stemming voor een summer of love. Love-ins kunnen mij vandaag gestolen worden. De rook rond mijn hoofd is geheel verdwenen.
HOOCHIEKOOCHIE 
bij het begin van een vakantie valt vaak het afweersysteem in elkaar. Je mag eindelijk ontspannen na een lange periode van arbeidsstress, je mag ‘toelaten’ en daar maken de ‘beestjes’ dankbaar gebruik van.
Kan je nog een sauna meepikken vóór je naar Berlijn vertrekt. Kan een goed effect hebben en als het weer zo dreinerig blijft is het er ook een goed moment voor.
Have a nice day met je Summer of love. Ik heb net weer een lesje achter de rug: niet te hard vechten, gewoon laten komen. Vriendelijk blijven tegen jezelf.
(daar zat je nu helemaal op te wachten, zeker, goede raad van … sodaad) 😉
LikeLike
Martin, veel beterschap.
LikeLike
ben je vlug beter. Je titel vandaag is “de zomer op natte voeten”. Kijk maar even op mijn blog wat ik doe als de zomer niet wil zomeren, ik maak gewoon een zomers gedicht
LikeLike