Hij twijfelt bij een spoorweg,
neemt dan naast Ophelia plaats,
tweede mooiste in de trein,
de andere heeft geen naam.
“Zij die reeds getrouwd zijn
mogen allen blijven leven,
op één na”, zegt de treinbegeleider
en zoekt Ophelia’s donkere ogen.
Zij lijkt op te willen gaan in zuchten.
“Voor mij moet niemand sterven.
Zelfs niet mijn oude vijand die
in zijn bunker met de blinde dames bidt.”
“’s Winters als ik de feesten
van de tweedracht vier kook ik
zijn vlees in hete brandewijn.
Tot Mardi Gras zit ik in deze trein.”
De andere loopt in rood satijn rond
in zijn eigen droom, haar borsten
koud als koper, haar blik van hem
afgewend. Haar dijen wit en donker.
HOOCHIEKOOCHIE 
Het staat er weer eens toch weer en het blijft lukken in de mate waarin je mondjesmaat de muze verleidt.
LikeLike
Dank je Marc. Ik moet dringend op zoek gaan naar een muze. En er zijn er maar negen. Misschien zijn ze allemaal al bezet, om het zo oneerbiedig uit te drukken.
Ik geloof dat Robert Graves beweerde dat je om de zeven dagen, zeven maanden of zeven jaar van muze moet veranderen.
LikeLike