Ik kijk door het raam naar het sombere zinken dak. Erboven een stukje blauw en een grote wolk. Ik neem een afwachtende houding aan. Aan het raam, het dak, het stukje blauw en de hemel heb ik niets. Er komen geen associaties – en die wil ik ook niet. Ik zit niet bij mijn pyschoanalyst, daar zit ik al jaren niet meer. Ik ben op mijn werk, maar ik zou elders willen zijn. Het is vier uur en ik ben het werk beu. Als je werkt voor het geld heb je niets aan je leven. Het is een vloek dat wij geld nodig hebben om te leven, dat wij vervelend werk moeten doen om aan geld te komen. Geld maakt ons kapot; als we het niet hebben omdat we er willen hebben (en omdat we dan honger en dorst lijden), als we het wel hebben omdat we bang zijn om het te verliezen en er geen meer te hebben (en honger en dorst te krijgen). In het lied Something In the Night zingt Bruce Springsteen:
You’re born with nothing and better off that way
As soon as you got something they send
Someone to try and take it away.
En in de meesterlijke film The Treasure Of the Sierra Madre van John Huston zie je hoe Humphrey Bogart verandert van een avonturier met een menselijk gezicht in een paranoïde smeerlap, zodra hij wat goud heeft vergaard. Op het einde van de film is Bogart dood en is het met zoveel moeite ontgonnen goud met de wind naar het Noorden weggewaaid, naar waar het vandaan kwam. Voor de oude goudzoeker, gespeeld door Walter Huston, vader van John Huston, is dit een immense, kosmische grap. Zijn lach werkt aanstekelijk – heel terecht won Walter Huston een Oscar – maar ik blijf er toch stil bij want ik had dat goud ook wel graag gewild. Ik speel niet op de Lotto, omdat ik niet geloof dat ik kan winnen, maar Laura speelt wel en samen met haar hoop ik dat ze ooit eens zal winnen. Een mens zit eigenaardig in mekaar.
HOOCHIEKOOCHIE 