Vaak als ik the Everly Brothers beluister, meer bepaald de schitterende elpee ‘Roots’, waarop Ry Cooder, Clarence White en Randy Newman meespelen, denk ik terug aan mijn eerste vrouw, mijn zoon (toen een baby) en zeker ook aan mijn oude vriend Marc D. en aan die wonderlijke tijd van mijn eerste maanden in de Boomkwekerijstraat, boven de nightclub Les Anges Noirs van Fonseca. Marcs langspeelplaten, of toch een deel ervan, stonden bij ons in de salon tegen de muur. Hij maakte een lange reis door de Verenigde Staten, iets waar wij in die tijd alleen maar van konden dromen, wat we overigens heel vaak deden. Plaatsnamen als Mendocino en Mobile, Alabama bezaten een magische klank voor ons.
Wij leefden in de Boomkwekerijstraat in een luizige flat waar alleen maar liefde en armoede heersten. Dat luizig bedoel ik letterlijk. We hebben de beestjes met DDT moeten uitroeien. We wisten dat DDT een smerig goedje was, maar hadden weinig keuze. Luc, een andere vriend van ons, die bepaald rijke ouders had, kwam ons soms blikjes ganzenlever met truffel brengen. Dat mysterieuze voedsel aten we met een stuk bruin brood. En dan waren er die langspeelplaten van Marc om te ontdekken: ik herinner me de eerste van Crosby, Stills & Nash, een dubbele verzamelaar van Them (ik had slechts ep’tjes van Them, Gloria, Here Comes The Night, Baby Please Don’t Go, vlijmscherpe rock & roll is dat), maar bovenal herinner ik me ‘Roots’ van the Everly Brothers. Alleen al het nummer ‘I Wonder If I Care As Much’. Ja, ‘Roots’ was de mooiste uit de stapel, ik legde ze zeker één keer per dag op. Nu doe ik dat nog steeds zeker twee keer per jaar, terwijl ik kan kiezen uit een zesduizendtal vinyl grammofoonplaten en ongeveer evenveel cd’s. Vaak is die keuze trouwens moeilijk, en dan keer ik gewoon terug naar de oude vertrouwde stuff: Bob Dylan, Nico, Joni Mitchell, Fairport Convention, Nick Drake, Fred Neil, Tim Buckley, Randy Newman, the Byrds, Gene Clark en the Rolling Stones. En naar ‘Roots’ van The Everly Brothers, met hun hemelse stemmen.
Een andere onvergetelijk plaat uit die periode – zomer 1970 tot zomer 1971 – was ‘New Morning’ van Bob Dylan. Als ik me in de badkamer bevond hoorde ik de elpee bij de bovenburen weerklinken. Dat gebeurde alleen overdag. ’s Avonds was er alleen maar een tientallen minuten durend Sans chemise et sans pantalon van Fonseca, de zwarte zanger beneden in Les Anges Noirs. Die muziek klonk zo luid dat de vloer ervan daverde. Dat gebonk was heerlijk om bij te slapen. Bij ons lag in die tijd ook de hele dag ‘New Morning’ op. Went To See The Gypsy vind ik nog altijd onovertroffen, maar eigenlijk is de hele plaat een meesterwerk, één van de beste van Bob Dylan. Die eenvoud, dat zichzelf herontdekken… In die tijd gingen elpees maandenlang mee. Je kocht iets wat je goed vond en dat beluisterde je haast onafgebroken, tot je de songs door en door kende. Een elpee omdraaien was haast een rituele handeling. Je moest er alleszins je handen voor gaan wassen.
Op een dag werd in de Boomkwekerijstraat langs de smalle trap een piano naar boven gedragen, naar de tweede verdieping. Daar woonden studenten van het Insas, de Franstalige filmschool, tegenhanger van het Rits (dat toen nog Ritcs heettte). Onze kant van de straat was bijna helemaal door filmstudenten ingepalmd. De overkant bestond uit dure uitzuipbars. De hele nacht reden de Jaguars en Alfa Romeos af en aan. Hun eigenaars kwamen champagne drinken en hoeren inladen. Wij dronken muntthee en water. Alcohol was volstrekt uit den boze, dat hoorde niet bij het rustieke leven waarvan wij droomden, de terugkeer naar de roots. Ik geloof dat ik nooit gelukkiger ben geweest dan toen ik hele dagen het tijdschrift Aloha zat te lezen, en Rolling Stone, toen nog een hip tijdschrift, terwijl op de achtergrond de stemmen van Don en Phil Everly en van Bob Dylan klonken.
HOOCHIEKOOCHIE 
van een iets later bouwjaar dan jij proef ik mee de nostalgie. Inderdaad, muziek… Ik was gezegend met een tien jaar oudere broer en zijn muziekvoorkeur drukte hij door op het hele nest. Herkenbaar in je opsomming. Vandaar. Platen hadden we niet, maar wel een grote bandopnemer en op die kilometers-lange banden nam hij tussen eind jaren 60 – eind jaren 70 al de muziek op die hij kon pruimen. En soms onze kinderstemmen. Mijn broer is dood. De bandopnemer werkt al lang niet meer. Nadat mijn jongste zus en ik hem nog jaren aan de praat konden houden door met een elastiekje en een tandenstoker de band in contact te houden met de plek waar hij gelezen werd, heeft hij mankementen gekregen die voorbij ons kunnen gingen. Jammer. Het was een echt archief. Ik kan nu mateloos genieten van een onverwacht teruggekatapulteerd worden naar die tijd, als de autoradio me trakteert op een nummer van toen, een liedje van de bandopnemer… En dan is mijn broer er ook weer even bij.
LikeLike
Dat is erg van je broer. Een ook erg dat je geen toegang meer hebt tot die rijke bron. Ja, muziek kan zoveel herinneringen oproepen, maar je hebt dat niet echt in de hand; de herinneringen komen onaangekondigd. Bedankt voor je reactie.
LikeLike
De wereld van het internet en mijn eindeloze zoektocht naar Fonseca bracht mij op deze site. Ik heb met veel plezier het stukje gelezen over Fonseca. Ik ben al sinds beginjaren 70 als jochie van 12 verzot geraakt op zijn muziek. Mijn zoektocht naar Fonseca is nooit gestopt en heb zelfs de eerste cd mogen uitbrengen. Ik kan me niet voorstellen dat van een artiest waar miljoenen platen van zijn verkocht van de aardbodem is verdwenen. In de jaren 70 houden alle sporen naar hem op. Tot ik dit bericht zag en me afvroeg of er iemand is die foto’s van Fonseca, opnamen etc. in die tijd heeft gemaakt.
Groet,
Marcel Visser
LikeLike
Marcel, ik vond die muziek van Fonseca ook heerlijk, en nog meer als ik er nu aan terugdenk, maar het was een beetje de ‘verkeerde’ tijd toen om iemand als Fonseca echt te bewonderen; dat zou pas later gebeuren, met de introductie van het begrip ‘wereldmuziek’. Wij laten ons zo graag beïnvloeden, ook toen deden we dat al.
Ik heb sindsdien zelf naar platen van Fonseca gezocht, zonder resultaat, maar mijn ‘queeste’ was wellicht minder intens dan de jouwe. Vriendelijke groet.
LikeLike