Gedichten die mij van mijn stuk hebben gebracht : ‘Trouweloosheid’ en ‘Wachtende op de Barbaren’, allebei van Kavafis. Het eerste gedicht gaat over het verraad van Apollo, die Achilles’ moeder, Thetis, een lang en gezond leven belooft voor haar zoon, maar die later zelf de Trojanen steunt in de strijd tegen de Grieken, waarbij Achilles sneuvelt. In het tweede gedicht wordt een hele reeks scènes opgevoerd die allemaal betrekking hebben op de komst van de barbaren. Alles en iedereen is op de intocht van die gevreesde barbaren gefocust. Uiteindelijk komen ze niet en dat is een grote teleurstelling, want wat moet nu gebeuren?
Bij Montaigne vond ik een mooi fragment over de diversiteit (Hoofdstuk 37, p. 276, Over Cato de Jongere):
“Ik ben niet behept met de veel voorkomende fout anderen naar mijzelf te beoordelen. Ik neem gemakkelijk aan dat een ander eigenschappen heeft die heel anders zijn dan de mijne. Dat ik mijzelf aan één manier van leven gebonden voel wil niet zeggen dat ik, zoals alle anderen doen, daartoe verplicht. Ik geloof dat er duizend andere manieren van leven zijn; en in tegenstelling tot de meesten ben ik eerder overtuigd van de verscheidenheid dan van de gelijkheid van de mensen. Zoveel men maar wil ben ik bereid een ander niet met mijn leefwijze en principes te belasten; ik beschouw hem enkel op zichzelf, zonder te vergelijken, en vorm hem naar zijn model. (…) Ik heb bijzonder graag dat men ieder van ons op zichzelf beoordeelt en dat men over mij geen conclusies trekt uitgaande van de gangbare voorbeelden.”
Dit diep inzicht zou ik nooit uit het oog mogen verliezen. Ik denk dat het een goede raad is voor alle situaties in het leven.
HOOCHIEKOOCHIE 
Hetgeen je nu schrijft, vind ik heel mooi, vooral van Montaigne. Het laat mij toe om mijn recentste reactie nog aan te vullen. Ik weet niet of je al hebt horen spreken van systeemtheorie, een duur woord, dat staat voor een werkmodel voor goede communicatie tussen hulpverlener en hulpvrager (ik volgde hierover een cursus). Dat model sprak me bijzonder aan, omdat het er o.a. van uitgaat dat iedereen iedereen beïnvloedt, dat iedereen een knooppunt is van een gans netwerk aan relaties, maar vooral dat hulp alleen werkzaam is als die past in de leefwereld van de hulpvrager. Dit vak behoort tot de standaardopleiding van maatschappelijk werkers, maar kan zeker ook gebruikt worden in andere domeinen. Dit wilde ik even kwijt. Een goede nachtrust nog,
Groetjes,
LikeLike
Profetisch? Van alle tijden?
Broodnodige herhalingen?
LikeLike
Martine, bedankt voor de informatie. Heel interessant.
Evy, ik leef van de herhaling. Inademen, uitademen, enzovoort.
LikeLike
Door defensief met diversiteit te zwaaien kan men al wat te dichtbij komt weer wegduwen. Ik geloof niet zo dat dat soort diversiteit mensen vooruithelpt, het stremt enkel de afstand en versterkt het eigen, vertrouwde gelijk.
Maar daarover mag ieder natuurlijk denken wat hij wil…
LikeLike
Ester, geloof je dan niet dat er meer verscheidenheid is dan gelijkheid, en dat elke mens een eigen identiteit heeft, en dat we elk individu als een uniek wezen zouden moeten benaderen?
LikeLike
Ja, er is veel verscheidenheid, en dat is goed, en we moeten elk individu als een uniek wezen behandelen. Maar communicatie en taal zijn
gestoeld op gelijkenissen en vergelijkingen, die kunnen dan op hun beurt dienen om de verscheidenheid en de verschillen te verduidelijken. Communicatie uit de weg gaan omdat ze vanuit foute conclusies zou vertrekken is weinig constructief, want dan leeft ieder gewoon verder naast elkaar, zonder communicatie in de diepte. En zo heeft iedereen altijd gelijk en verandert er weinig.
LikeLike
Maar dan zijn we het toch gewoon eens met elkaar: het belang van de verscheidenheid en de noodzaak van communicatie tussen de unieke geledingen van het grotere geheel. Want wat zijn de alternatieven?
LikeLike
Het grote alternatief is ‘niet communiceren, niet in echte dialoog gaan met elkaar’. Daarvoor zijn heel wat mogelijkheden: iemand negeren (een machtig wapen in de virtuele wereld), vragen stellen in plaats van antwoorden te geven, naast de kwestie antwoorden of niet over iets willen praten, ons vasthouden aan ‘zo zie ik het en als jij het anders ziet is dat jouw recht’,… Ons verdedigingssysteem heeft genoeg mogelijkheden om communicatie in de diepte af te wimpelen, zodat we onszelf niet teveel in vraag hoeven te stellen.
LikeLike
Ester, ik wil je opmerkingen allesbehalve negeren. Maar het is moeilijk om in deze context nog veel dieper op het onderwerp in te gaan. Dit medium is inderdaad te vluchtig. Ik wil me echter niet afsluiten voor je argumentatie, waar ik het grotendeels mee eens ben. Ik ben bereikbaar via e-mail.
LikeLike
Jij wint.
LikeLike
Zo zie ik dit ‘gesprek’ toch niet, Ester, dit is toch geen kwestie van winnen of verliezen? Ik weet dat je een grapje maakt, maar daar zit ook ernst in. Ik wil helemaal niet winnen. Bovendien ben ik het, nogmaals, met je eens.
LikeLike
Nee, ik meen het, je reactie zette mij schaakmat. Ik mag dan wel meningen hebben over communicatie in de diepte, maar met een simpel ‘mail me dan maar even’ win je, want ik weet niet of die echte communicatie wel aandurf.
Tot later Martin.
LikeLike