Ik herinner me dat ik het met Else over de prachtige roman ‘De behandeling’ van Daniel Menaker had. Het gaat, zoals de titel al laat vermoeden, over een behandeling bij een psychiater. Ik vertelde haar over de pyschoanalyst in dat boek, hoe hij zijn patiënt, de verteller, vaak allerlei dingen suggereert, zelfs advies geeft, bijvoorbeeld om met een bepaalde vrouw naar bed te gaan; zie je dan niet dat zij iets voor je voelt, zegt hij.
Ik zei tegen Else dat dit toch al vrij ver ging, de patiënt laat zich gemakkelijk beïnvloeden, hij bevindt zich in een ondergeschikte positie. Op die manier kan hij niet langer vrij beslissen – en is het nu niet precies dat waar het allemaal op neerkomt, waarom je in therapie gaat: je wil zelfstandiger worden, vrijer, gemakkelijker kunnen beslissen, kunnen argumenteren en weloverwogen kiezen… Een orthodoxe psychoanalyse is het zeker niet, zei Else. Ach, het speelt zich ook af in de jaren ’70 en in de Verenigde Staten, in die tijd en vooral in dat land werd er waarschijnlijk wel meer geëxperimenteerd dan hier en nu. Maar zou jij dan graag hebben dat ik je advies geef, dat ik je dingen aanbeveel, vroeg ze? Ik weet het niet goed, zei ik. Dat maakt het leven natuurlijk gemakkelijker, als je bij iemand terecht kunt om raad te vragen. Maar aan de andere kant word je dan weer afhankelijk van die persoon en dat is toch ook niet goed.
“Men denkt zich voor de wereld te openen en boet daarvoor met blindheid in de naaste omgeving. Onbegrijpelijk is de hoogmoed, waarmee je erover beslist wat je aangaat en wat niet. Alle lijnen der ervaring zijn je voorgeschreven, zonder dat je het weet, wat zonder letters nog niet te begrijpen zou zijn, blijft ongezien en de wolfachtige eetlust, die zich weetgierigheid noemt, merkt niet wat hem ontgaat.”
(Elias Canetti, De Behouden Tong, 320.)
HOOCHIEKOOCHIE 
Als je je afhankelijk opstelt van iemand, loop je dan het risico haar meer te kwetsten dan wanneer je je onafhankelijk opstelt?
LikeLike
Dat zou wel eens kunnen, maar ben je ooit zeker?
Kun je wel kiezen, ontstaan zulke relaties in zekere zin niet vanzelf? Als ik zou kunnen kiezen, zou ik voor de onafhankelijkeid kiezen, denk ik.
LikeLike
Wil je daarmee zeggen dat jij niet kan kiezen voor onafhankelijkheid en dus tot de afhankelijkheid van haar gedwongen bent? Als ik jou lees heb ik eerder de indruk dat je niet afhankelijk van haar durft te zijn… Of zit ik ernaast?
LikeLike
In veel opzichten heb je gelijk. Het is angst voor eenzaamheid die iemand kan tegenhouden om voor onafhankelijkheid te kiezen. Misschien spelen nog andere elementen een rol, het is moeilijk om hier zomaar snel een antwoord op te geven.
LikeLike
Je schrijft: Het is angst voor eenzaamheid die iemand kan tegenhouden om voor onafhankelijkheid te kiezen. Bedoel je niet eerder: Het is angst voor eenzaamheid die iemand kan tegenhouden om voor AFhankelijkheid te kiezen?
Maar slaap eerst maar wel, ga ik ook doen.
LikeLike
Voor mij, is een goede raadgever iemand die samen met de persoon in kwestie alle relevante elementen overloopt, waardoor die persoon in staat is zelfstandig een beslissing te nemen… Een goede raadgever bewaakt in de eerste plaats de autonomie van de persoon, en wacht trouwens af dat de persoon een vraag hierom stelt. Ik denk dat iedereen op tijd en stond nood heeft aan een goede raad. Voor mij is een goed raadgevend gesprek, bijna samen luidop nadenken… Je blijft uiteindelijk nog altijd vrij, om al dan niet een goede raad op te volgen… Van een psychiater kan je dan vooral een goede raad verwachten, vanuit zijn/haar specifieke kennis van het leven en van de menselijke psyche. Soms kan dat interessant zijn… Voilà, dat is zowat de samenvatting van mijn gedachten hieromtrent…
Groetjes,
LikeLike