Op mijn vorige stuk, voornamelijk een lofzang op de schoonheid van sommige stemmen in film, muziek en – in de verbeelding dan wel – in de literatuur, kwam nogal bedenkelijk commentaar. Ik zou er niet op mogen reageren, maar ik kan het niet laten.
De commentator schrijft dat film en literatuur bedrieglijk zijn. In mijn stuk had ik het helemaal niet over de waarheid van film en literatuur. Iedereen doet wat hij wil, maar ik begrijp desondanks niet waarom deze man zijn ‘ideeën’ over de éne goddelijke waarheid uitgerekend onder mijn nogal religieus aandoende tekst komt plaatsen.
Hij schrijft dat ‘in films en literatuur op subtiele wijze aan de consument duidelijk wordt gemaakt wat en wie goed of kwaad is’. In één zinnetje maakt hij op zijn minst drie denkfouten. Dat is althans mijn overtuiging. Films en literatuur worden niet geconsumeerd. Ik ben geen consument van films en boeken. Ik lees en becommentarieer boeken, ik denk erover na; ik bekijk films, ik spreek erover, denk erover na, schrijf er soms iets over, laat mij er door inspireren, maak mij boos, et cetera. Ik ben geen consument van om het even welke vorm van kunst. Kunst opent mijn wereld (als kunst mij aanspreekt). Dat is één. Een tweede fout is de veronderstelling dat films subtiel zijn. Talloos veel films zijn allesbehalve subtiel. De moraal wordt er bij de ‘consument’ met veel gedreun en bombast ingeramd. Film made in Hollywood maar ook op andere plaatsen, met de goedkeuring van George W. Bush en de boekhouders van de Heer. ‘Literatuur’ is evenmin subtiel. Is Herman Brusselmans subtiel? Een gebrek aan subtiliteit is misschien wel zijn belangrijkste stijlmiddel. Een derde fout is het uitgangspunt dat literatuur, film en kunst zeer nauwkeurig gedefinieerd kunnen worden. Er zijn talloze literaturen, ook subtiele, zeer kleine en zeer grote. Gillles Deleuze en Félix Guattari hebben hier aandacht aan besteed, onder meer in verband met Kafka. Er zijn meerdere vormen van films, ook subtiele, ook zeer morele, ook immorele (denk aan Contes Immoraux van Walerian Borowczyk), ook amorele, etcetera. En ik zie zoveel verschillende soorten kunsten en kunstjes op tentoonstellingen en in musea dat ik er duizelig van word. De commentator ziet voornamelijk kunst ‘die een vuil spel kan spelen met het ethisch bewustzijn van de mensen’. Alsof, indien dat zo zou zijn, de mensen geen verweer hebben, geen kritisch vermogen, geen eigen ethica.
“Wantrouw dus de kunst – nog veel meer dan de politiek!” voegt hij er nog aan toe. En op die manier zet hij zijn handtekening, die van een ware katholiek. Want, zoals ik hier onder in een woede-uitbarsting al schreef, en ik blijf erbij, ook nu ik wat kalmer ben, in wantrouwen en paranoia zijn katholieken altijd heel goed geweest. Ze waren bijzonder vindingrijk in het stichten van paranoïde, vervolgende, mensverwoestende ordes. Ze hadden een zeer duidelijke moraal: die van de foltering en de brandstapel. Nu zijn hun vormen van repressie heel wat subtieler geworden. Het spijt me, maar dit moest me even van de lever.
HOOCHIEKOOCHIE 
Lees niet maar dat ENE boek. Lees er veel, bijvoorbeeld ‘God als misvatting’ van Richard Dawkins om er een ander te noemen. Je moet er wel het lef voor hebben.
Kunst doet mij leven. Politiek laat mij leven.
gegroet Martin
LikeLike
Met bovenstaande tekst wil ik niet beweren dat er geen progressieve katholieken bestaan. Er zijn inderdaad heel wat voorbeeldige christenen geweest. En die zullen er nog wel zijn.
Mijn tekst richt zich tegen het wantrouwig en onverdraagzaam katholicisme, dat aan kunst, schoonheid, de aardse glorie, het hiernumaals verzaakt, de wanhopige godsdienst die hunkert naar een beter leven na de dood.
Ermanno, met jou ben ik het grondig eens.
LikeLike
Ethische normen zijn,in het beste geval, geschikt voor het dagelijks leven. Daarbuiten kan er ook veel, en kunst kan dat helpen verkennen, ook alles wat misschien niet zo fraai en niet zo netjes en niet zo verantwoord is. Je kan daar evt. ethische conclusies voor je eigen leven uittrekken, maar een kunstwerk, in welke tak ook, moet niet moreel verantwoord zijn, en mag discutabel zijn. Het moet alleen zo goed zijn dat het zijn boodschap duidelijk overbrengt. En die boodschap is altijd dat er méér is, nooit minder zoals sommigen zouden willen. Overigens vind ik dit een van de beste blogs van hier op dit moment, maar omdat hij niet in de echte bloggersfeer van ITers en communicatiemensen zit, een beetje te onopgemerkt. Loop maar verder, ‘Martin’, je bericht er zo fraai over als je ergens tegenaan loopt. En je kent blijkbaar ook al de creatieve zalfjes die je darna helpen. 😉
LikeLike
‘Ja, ik blijf ook graag aan de oppervlakte. Ik ben geen intellectueel, wel een moreel mens. Ik denk en handel intuïtief. Ik hoef niet diep te graven om te weten wanneer iets verkeerd is, wanneer een mens slecht is.’
Als ik dit lees, zegt me dat ontegensprekelijk dat je een passieve consument bent, die zich de boodschap van de filmmaker op een bordje laat serveren.
Films als ‘If these walls could talk’ en ‘Million dollar baby’ houden met veel sentiment en gevoel voor drama een pleidooi voor abortus en euthanasie.
De kijker laat zich intuïtief leiden door zijn gevoelens en komt al na enkele minuten gevoelsmatig denken tot de vaststelling dat abortus en euthanasie moreel aanvaardbaar zijn.
Dat is de dictatuur van de emoties in de progressieve film. En in Hollywood kennen ze er wat van.
Nooit heb ik er een geheim van gemaakt dat ik een rechtzinnige katholiek ben. En ik ben zeer kritisch tegenover de actuele kunst en cultuur. Iets wat van progressieve mensen de dag van vandaag niet meer gezegd kan worden.
Wat de waarheid betreft.
Ik geloof in God en zijn openbaring via de profeten en zijn eniggeboren zoon.
Ik geloof niet in de leerstellingen die de moderne mens heeft uitgevonden om aan zijn egoïstische verzuchtingen tegemoet te komen.
Wel is het zo dat de interpretatie en juiste toepassing van de Schrift niet altijd gemakkelijk is. Dit vereist niet alleen een grote theologische kennis, maar ook een wijsgerig vermogen en kennis van de wetenschap.
Niet de pseudowetenschap van Richard Dawkins die aan wetenschappelijke waarnemingen en hypotheses metafysische conclusies koppelt.
Als katholiek erken ik dus in tegenstelling tot moslims en evangelische christenen de evolutietheorie, maar niet de absurde conclusies die daar door mensen als Dawkins aan gekoppeld worden.
Het toeval of de voorzienigheid kan niet wetenschappelijk bewezen worden.
GOD IS EEN REALITEIT DIE HET WAARNEEMBARE OVERSTIJGT, DE LAATSTE OERGROND EN ULTIEME BESTEMMING VAN HET ZIJN, EEN SCHEPPENDE KRACHT DIE OOK VANDAAG NOG WERKZAAM IS IN MENS EN WERELD. (Hans Küng)
LikeLike
Sommige reacties hier en elders doen me beseffen dat er nog veel werk aan de winkel is.
Een mens zou er de moed (bijna) door opgeven.
LikeLike