Een niet bepaald moreel en politiek ‘correct’ spelletje, zou je kunnen opwerpen. Mag dit wel? Wij, bloemenkinderen van de jaren zestig, die zo fel gekant zijn tegen wapens – mogen wij daar zo lichtvoetig mee omgaan? Ach, ik weet het allemaal niet zo goed. Het was weer zo’n dag van ‘ordinary madness’. We lapten de normen aan onze spreekwoordelijke laarzen. We vonden dit gewoonweg opwindend. Je doet iets wat eigenlijk niet mag, je overschrijdt grenzen.
Overigens, voor degenen die het niet goed kunnen zien, gaat het om een speelgoedrevolver. Ik kreeg hem cadeau – een ironisch geschenk – van mijn lieve vriendin Isabelle nadat ik in juni 1997 was overvallen en in mekaar geklopt, ik ben toen echt op het nippertje aan de dood ontsnapt, in een straat in het centrum van Brussel. De Kiekenmarkt. Dat gebeurde op een zonnige zomeravond, er was geen vuiltje aan de lucht. En even later lag ik bloedend in het midden van de straat, met auto’s die me onverschillig voorbijreden. Tot de politie en de ambulance arriveerde. Dan was er opeens wel belangstelling. Ik heb foto’s van hoe ik er daarna uitzag, vreselijke beelden, maar die wil ik niet publiek maken. De politie heeft trouwens nooit iets gedaan. Het gerecht heeft de zaak geseponeerd. Maar dat verhaal – hier heel kort samengevat – werpt een verkeerd licht op deze speelse foto die als ik me niet vergis dateert uit 2001, toen mijn wonden al lang geheeld waren.
De titel ‘The Killer Inside Me’ heb ik gepikt van Jim Thompson. De Amerikaanse rockband van Chuck Prophet en Dan Stuart, Green On Red, ging me daar in voor. Ze hebben een elpee met dezelfde titel. Dan Stuart heeft zich al meer dan tien jaar geleden teruggetrokken uit de muziekwereld, maar ik las net dat hij samen met Steve Wynn – ooit gitarist en zanger in The Dream Syndicate – optreedt op 10 april in de AB, onder hun oude troetelnaam Danny and Dusty. Wie de elpee The Lost Weekend, ook een gestolen titel, van Danny en Dusty bezit – ik geloof niet dat ze ooit op cd is verschenen – zal er dan zeker bij zijn.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ja, ik ben terug van een week op school geweest. Mooie foto, politiek totaal niet correct, net niet zedenschendend, maar daarom niet minder mooi. Mooi? Sprekend vooral. Zal ik nu Geerten Meysing lezen? Nu ik uitgekeken ben op Van der Heyden, zou dat eventueel kunnen.
LikeLike
Dat zou waarschijnlijk een goede zaak zijn, Marc.
LikeLike
hoi mister hoochie koochie pulaski
just johny be good
en waarom weet’k nie
but the girl can’t help it
zoveel is zeker
superlady
jouw geliefde’n knaller
en dan hoor’k herman ( the brood ) zinge
it ain’t the gun honey
it’s the way you blow it
hihi
ach ik schrijf maar wat
kom hier es rondrave
moet’k meer doen that’s for sure
en dan lees’k allemaal mooie dinge
of minder mooie dinge
maar mooie dinge…ik bedoel
je schrijft asof’k daar telkens ook wel was
ergens hangend in’n hoekje
of zittend op je schouder
of rondzwermend wervelend
gek buitelend
me hoofd zowat op hol
en ik daar dan achteraan
en achter jou en die mense die je ontmoet
en de mooie vrouwe
en en en
intusse nog wat goeie muiziek in de ore gegooid krijge
my god pulaski
my god is pulaski
zo ben’k je fan en zo voelt’et goed
en dat’k je wel es te zien moet krijge
en dan te hore natuurlijk
zomaar asof’et niks is
of nee de gewoonste zaak van de wereld
ja zo martin zo’n keertje
one fine day
en ik verwed me hoofd dat’k aan je lippe zal hange
jij schrijf jij leeft jij doet zo uit’et leve
de straat en de kroege
en van de liefde
uit de liefde
de liefde voor de liefde voor’et leve
that’s the way i like it
the most
en dan wil’k me showtje doen
zo ik zo paard
stay on the scene
as’n volbloed op de renbaan
of’n topatleet in de startblokke
whatever
maar van vlees en bloed
door elke nerf en zenuw
zo ik zo paard
maar dit geheel terzijde
it ain’t the gun hone
it’s the way you blow it
en de foto is knap
kan zo aan de mure
in de stations de musea
grote gebouwe
ambtsgebouwe
kathedrale
aan de mure martin
aan de mure
en in goude letters the bodyguard
she
my god mister hoockiekoochie
je bent’n kerel naar me hart
nu vandaag hier en vroeger al
elders ook
jij bent een van de weinig schrijvers
die me kan bekore
beklijve
en dan meeneme
meeslepe meedrijve
voortjage
voortstuwe
zo rock’n roll proef’k jou
en ik zal je es zien
hier of daar
irgendwo auf der welt
dat is de deal
de deal die’k hier met je sluit
eenzijdig desnoods
maar’et is de deal
en eerder kan’k nooit sneuvele
never
ever
dàt is de deal martin
en zo beleve we de powezie
de powezie van’et leve
door elke nacht en elke dag
flesh and blood and bones
en adem
adem!
groetjes, luk paard
LikeLike
by the way hoochiekoochie-man…ik heb je gelinkt aan me blogje…al had ook dàt uiteraard al langer moete gebeurd zijn…skuuzy
hou je goed en diegene die je dierbaar zijn ook
groetjes, luk
LikeLike
Bedankt luk paard, je hebt hier weer een prachtig gedicht geschreven, zo uit je ziel gerukt. Maar verdien ik al die verering? Een ontmoeting in de echte werkelijkheid zou misschien op een teleurstelling uitdraaien? Misschien ook niet. Ik neem aan dat we elkaar inderdaad op een keer zullen ontmoeten. Dat kan bijna niet anders. Ok, it’s a deal, man!
LikeLike