Marc Meulemans, links (met zijn band De Kommeniste)
Er zijn onlangs twee mensen gestorven die me dierbaar waren. Ik heb beiden goed gekend. Ze waren nog jong, ongeveer vijftig. Het valt mij minder zwaar te schrijven over de dood van helden dan over het heengaan van vrienden en kennissen. Toch wil ik hun overlijden niet onbesproken laten. Wij vergeten elkaar zo gauw… Maar de dood maakt me moe en sprakeloos. Er vormen zich maar met moeite brokkelige zinnen in mijn hoofd, de woorden dalen als lood, als gestamel af tot in mijn vingertoppen.
Roland Rom is tien jaar lang, van 1982 tot 1991, een buur van me geweest, in de Antwerpse Lamorinièrestraat. We waren geen boezemvrienden, wellicht omdat we allebei nogal stil waren, maar we kwamen vaak bij elkaar over de vloer. Niemand noemde Rom bij zijn voornaam. Hij was gewoon Rom. Mij deed hij denken aan Père Ubu en aan diens schepper, Alfred Jarry. Hij was net zo eigenzinnig als de Franse schrijver. Overigens was hij perfect Franstalig en zeer goed op de hoogte van de Franse cultuur en tegen-cultuur (met name Guy Debord en de situationisten). Rom was een medeoprichter van Radio Centraal, een anti-instelling die nog steeds uniek is in België, onder meer door de toewijding en het anarchisme van haar ‘leden’. Mijn goede buur maakte vele jaren het zwaar gestoorde anarchistische programma ‘radio en tv-salon’, een uitzending die je met geen andere kunt vergelijken (in dat programma was hij overigens minder stil). Hij had zoals ik een uitgebreide platencollectie, maar er was een groot verschil: ik had bijvoorbeeld alles van Bob Dylan, Rolling Stones, Quicksilver Messenger Service, Moby Grape, Kinks, Clash, Roxy Music en zo; hij had elpees die toen niemand kende. Ik weet niet waar hij ze vandaan haalde. Hij schepte er een genoegen in mij keer op keer nieuwe dingen te laten horen, liefst zo experimenteel, avant-gardistisch en bizar mogelijk. Captain Beefheart was voor hem mainstream. Rom had aan de academie gestudeerd en restaureerde – zeer nauwgezet – schilderijen. Sinds 1991, het jaar waarop ik naar Brussel verhuisde, heb ik Rom niet meer gezien. Jammer, want hij was een unieke mens, van wie ik nog veel had kunnen leren. Nu hij er niet meer is, zal ik hem niet snel vergeten.
Roland Rom, rechts op de foto.
Marc Meulemans had pretoogjes. Net als Rom heeft hij een tijdlang een programma gemaakt voor diezelfde verdoemde radio. Ja, er moet een vloek op rusten, dat kan niet anders. Toen ik Marc de eerste keer zag, in café het Pannenhuis, verzamelplek voor punks, new wave-adepten en kunstenaars, had hij al een ‘carrière’ achter de rug als muzikant bij de punkband De Kommeniste. Niet zo populair als de Kreuners maar wel veel authentieker. Marc Meulemans is zolang ik hem heb gekend erg begaan geweest met muziek. Wij zagen elkaar vaak in de Tom Tom Club, waar hij af en toe platen draaide. Hij volgde geen trends, hij maakte er. Marc had een rusteloze, ondernemende geest. Hij opende cafés, was dj in clubs, ontwierp platenhoezen, onder meer voor deus, en werkte voor het theater (voor Ivo Van Hove).
De laatste keer dat ik hem zag, een drietal jaar geleden, bij een concert van Think Of One (geloof ik, want ik had al wat gedronken), had hij ademhalingsmoeilijkheden. Er hing veel rook in de zaal. Hij zag er moe uit. Maar desondanks hebben we gelachen. Als ik in Marcs gezelschap was werd er altijd gelachen. Nu echter is het gedaan met het gelach. Deze lawaaierige planeet is nog lawaaieriger geworden, maar ook veel stiller. Rust in vrede, heren. Wij blijven achter in dit treurige oord, met onze momenten van geluk, tevredenheid en verdriet, maar ook ons zit de dood op de hielen.
♣
De fotografen van bovenstaande foto’s zijn mij onbekend. Mogelijk is de foto van de Kommeniste van Dominique Grégoire, een Antwerpse vriend van me.
HOOCHIEKOOCHIE 
ik ben Roan de 28 jarige zoon van “rom” .
bedankt voor deze ode aan men vader ik ben voor het moment wat sprakeloos maar wil wel kwijt dat mijn vader heefd geleefd in de volle zin van het woord en nooid een kompromi in zijn vrijheid van denken heefd gesloten .
de dood is imers de enige zekerheid die we hebben in het leven
LikeGeliked door 1 persoon
Hé Roan, natuurlijk ken ik je nog, maar op straat zou ik je zeker niet meer herkennen. Zolang is het al geleden. Ik had helaas ook geen contact meer met je vader, maar de jaren dat we wel contact hebben gehad staan me nog zeer helder voor de geest. Het waren boeiende, onvergetelijke jaren. Wat je over Rom schrijft kan ik volledig beamen. Op die manier heb ik hem gekend. Ik blijf het erg vinden dat hij er niet meer is.
Ik hoop dat het goed met je gaat. Laat gerust nog eens iets van je horen. Hoe gaat het met je leven?
LikeLike