TROOST VAN MUZIEK

Routine. Zelfs iets wat je graag doet, zoals een radioprogramma maken, wordt na verloop van tijd een routine, een te klaren klus, zonder veel opwinding, zonder veel blablabla. Vandaag moet ik me weer naar Antwerpen begeven, voor mijn maandelijkse portie ‘zéro de conduite’ en ik heb er niet echt zin in. Maar begrijp me niet verkeerd. Het is niet in het dj-en dat ik geen zin heb. Zodra ik in de studio zal zitten zal mijn stemming zeker wel beter worden. Maar me verplaatsen is een andere zaak. Metro, trein, metro, metro, trein, metro (of als het te laat wordt: taxi.) Wat me hindert is inderdaad die routine. Je zou elke dag je leven moeten kunnen veranderen, elke dag iets anders doen, elke dag een nieuwe mens worden. Maar dat kun je niet. Kleine veranderingen in je leven verontrusten je al. Een vlekje op je huid. De telefoon die rinkelt. Het is een paradoxale houding: je walgt van de routine, maar je kunt tegelijk niet zonder. Altijd om halfacht op, altijd om twaalf uur pogen de slaap te vatten, behalve als je eens een keer doorzakt, dan kan het opeens allemaal anders. Dan laat je de remmen los.

Lang geleden maakte ik elke week een radioprogramma dat drie uur duurde, Shangri La heette dat. Het was drie uur lang vertoeven in het paradijs (waar ik alle overige uren van de week uit verbannen was). Twee dagen voorbereiding; na het programma tot ’s ochtends naar café de Kat of een andere groezelige kroeg, waar broeders en zusters in de alcohol zich kwamen vergewissen van hun gestage aftakeling; daarna een dag mijn roes uitslapen. Dat heb ik ongeveer tien jaar gedaan.
Op mijn 41ste verjaardag werd ik wakker en besefte ik dat ik volwassen was geworden. De tijd voor ernstige zaken was aangebroken. Routine, zoals ik al zei, een strikte dagindeling. Ik verhuisde van de prettig gestoorde havenstad Antwerpen naar het strakke, bureaucratische en gevaarlijke Brussel. Het zijn clichés, ik weet het, maar gedeeltelijk verwijzen ze toch nog naar het hart van die steden. Mijn programma veranderde van naam, geen paradijs meer, maar zéro de conduite, nul op gedrag. Ik dacht een stoute jongen te zullen worden tijdens mijn radiouurtjes, twee per maand nu, maar dat is nooit gebeurd, ik ben zelfs braver geworden en het programma is altijd een beetje Shangri La gebleven. Je verliest je streken niet. Ik draai nog altijd muziek die uit het hart komt, muziek vol emotie, euforie en verdriet.

Vandaag is het thema de troost. Niet dat alle songs die ik wil draaien daarover gaan, wel dat ze troost bieden, door hun melodie, door een gitaarsolo, door de stem van de zangeres of zanger. Een mooi voorbeeld vind ik The Fairest Of The Seasons van Nico. Dat lied is pure troost. Zo ook If I Have To Go, van Tom Waits, dat wellicht als begrafenislied bedoeld is. En meer troost dan Karen Dalton met Something On Your Mind kan geen mens bieden. Ik denk niet dat ze zelf veel troost heeft gekregen. Ze is jong gestorven, in absolute ellende en eenzaamheid.
Als ik nu, om elf uur ’s ochtends, een halve mens ben, zal ik vanavond om acht uur, als ik de studio van radio centraal verlaat, een hele mens zijn, getroost, geheeld. En toch nog altijd niet helemaal volwassen. Je raakt het kind in je nooit kwijt en ook dat is een grote troost, want dat kind slaagt er soms in om de routine van het dagelijks leven te doorbreken. Een schaterlach weerklinkt, de glazen bol die je gevangen houdt valt aan scherven.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski