Ik beluister na jaren nog een keer Elvis Costello’s Imperial Bedroom. Ik was vergeten hoe mooi die cd is, en hoe welsprekend Costello’s teksten. De song Man Out Of Time is even goed als het beste van Dylan. Op de oorspronkelijke elpee staan 15 tracks. Ik kocht vandaag in een bak met afgeprijsde cd’s een versie van Imperial Bedroom met een bonus-cd waar nog eens 23 songs opstaan. Niet alleen kwaliteit maar ook kwantiteit…
Ik moet mijn hoofd met iets vullen omdat ik de leegte die ik tijdens deze donkere, vochtige dagen ervaar niet kan verdragen. Afwezigheid, gemis, eenzaamheid, allemaal negatieve gevoelens en emoties. Ik heb er geen idee van waar die vandaan komen. Waarom voel ik me zo? Toch niet alleen maar als gevolg van die donkere dagen?
Een andere vraag die ik me stel is waarom ik zo vaak in memoriams schrijf. Ben ik een soort van vampier? Schep ik er eigenlijk een heimelijk genoegen in dat er weer iemand dood is? Nee, dat kan ik maar moeilijk geloven. Maar het blijft een vreemde zaak. Ik denk dat ik de doden een tijdje met rust ga laten en me wat weer ga bezighouden met de levenden. De hongerigen spijzen en de naakten kleden, bijvoorbeeld. Of is dat in memoriams schrijven eveneens een dwanghandeling, en zal ik zodra er weer iemand sterft meteen opnieuw een treurig bericht de wereld insturen?
Ik denk dat ongeveer alles wat ik schrijf een lange, doorlopende elegie is. Schrijven over de dood van een geliefd persoon is daar een logisch onderdeel van. Er valt niet aan te ontsnappen, evenmin als aan de eigen dood. Ik zal nog maar wat Elvis Costello beluisteren.
HOOCHIEKOOCHIE 
was het geen eerbetoon? hadden we het hier eerder reeds over? ik herinner het me niet goed meer.
Eerbetoon is dat niet goed? En ondertussen verder leven? Met doden en levenden, dode levenden en levende doden, een stukje van dit leven? (Etcetera, de vraagtekens klinken vreemd bekend)
LikeLike
ja, evy, het is altijd een eerbetoon. ik voel me op een bepaalde manier gedwongen te schrijven over de dood van geliefde personen.
overdrijving is iets waar ik me graag aan bezondig. dan maak ik van herhaling ‘herhalingsdwang’, (ook om mezelf ertoe te dwingen erover na te denken).
hoe het ook zij, ik vind de herhaling belangrijk in mijn leven, letterlijk, maar ook als stijlfiguur.
of zoals bij Nietzsche: de eeuwige terugkeer van hetzelfde.
(ik druk me rommelig uit, doordat ik ziek ben)
LikeLike
het is een aanvulling.
ja, toch ook wel.
Aanvullende eerbetonende herhalingen. Herhalend aanvullend eerbetoon. Er zijn nog mogelijkheden maar dan begint dit op wiskunde te lijken.
Ik denk dat ik ook rommelig klink, dat mag wel, ik heb een vrije dag.
LikeLike