Bijna elke middag loop ik tijdens de lunchpauze van mijn werk in de Arenbergstraat door de rijkelijke Koningsgalerij en de Koninginnegalerij (ook bekend als de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen) en verder langs het Agoraplein en de Grote Markt naar een of andere plek die mij toevallig lokt. Het is geen wandeling, veeleer een dwanghandeling. Maar ik ben wel in beweging, dat is mooi meegenomen. Meestal loop ik in de richting van De Slegte of een van de tweedehandswinkeltjes op de Lemonnierlaan, bijvoorbeeld de Pêle Mêle. What can a poor boy do? Het vreemde – of misschien is het doodgewoon – is dat ik van die stijlvolle Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen en van die grandioze Grote Markt meestal niets zie. Ik merk niets van de chocoladewinkels, van de handtassen van Delvaux, van de luxueuze boeken in de kunstboekenwinkel, ik zie niet wie op het terras van de Mokafé zit, het dringt niet tot me door welke films er in de Arenberg Cinema op het programma staan, ik merk niets van de toeristen op de Grote Markt, vroeger overwegend Japanners, nu ook Chinezen en Amerikanen, mijn blik valt niet op het restaurant Le Cygne, noch op het Broodhuis, noch op het Stadhuis, waar ik toch ooit in het huwelijk trad. Ik weet dat ’t Serclaes bestaat, maar ik loop hem blindelings voorbij. Ik storm recht op mijn doel af en zodra ik daar ben aangekomen vraag ik me af: wat doe ik hier eigenlijk?
Vandaag had ik echter geluk: ik vond bij De Slegte zowel de mooi in één band uitgegeven verzamelde romans van Cesare Pavese, als een biografie van Karl Corino over Robert Musil. Pavese en Musil zijn twee van mijn vijf of tien uitverkoren schrijvers. Mijn dwangneurose heeft me voor een keer genoegen verschaft. Ik ga nu zwaarbeladen huiswaarts, maar voel me lichter dan toen ik deze morgen thuis vertrok. De volgende maanden zullen ongetwijfeld in het teken van Cesare Pavese staan.
Foto: Sint-Goedele en Markiesgebouw
HOOCHIEKOOCHIE 
Dwangmatig stappen door de mooiste galerij van het land, allicht daarom zie je me er ook niet lopen als ik er zelf doorheen loop (en zie ik jou niet omdat ik die kunstboeken bekijk of de mokafé observeer) maar, niet getreurd, mooi meegenomen zo’n lunchpakket bij de Slegte.
LikeLike
heel mooi. ik heb de oude uitgaven van pavese al zitten vergelijken met wat in de verzamelbundel staat. er komt nu ook wat plaats vrij in mijn boekenrek.
LikeLike
Hey martin, ‘dwangneurose’ vind ik een fantastisch synoniem voor ‘hobby’.
Zelfs Arnold Laine had a strange hobby!
LikeLike
very strange indeed: je hebt zo van die mensen.
‘dwangneurose’ klinkt wat dramatischer, vind ik, dan ‘hobby’ – maar je hebt natuurlijk weer gelijk.
LikeLike
Hobby of niet, ik vind het goed dat je even stilstaat bij dwangmatig/compulsief gedrag. Dat mag wel, het is een moderne ziekte, niet enkel bij bloggers.
LikeLike
juist, ja, ik vind het hier (weer) goed, ik kan het me écht niet laten.
(big smile)
en nu ga ik studeren. ook dwangmatig?
LikeLike
martin,
musil bio in ramsch of tweedehands?
vele grieten
LikeLike
Musil-biografie was tweedehands, beste man zonder eigenschappen.
LikeLike
veel mensen denken dat dwangneurose ook iets met drugs te maken heeft, no way, alleen worden de symptomen erger. vroeger nam ik soms harddrugs(xtc,speed of coke) dom eigenlijk, want nou heb ik nog symptomen van toen. ik trek namelijk grimassen, ook ‘voor’ mijn weekend-drugs-gebruik. grimassen of muilen trekken hoort er ook bij, bij dwangneurose! daarom raad ik je aan geen hard-drugs te nemen. heb het ook maar 2j gedaan, maar mijn dwangneurose werd steeds erger en erger. tellen en tellen en tellen, niet normaal soms. niet bepaald altijd hetzelfde, maar wel redelijke moeilijke rekensommen uittellen in je hoofd. soms sneller als mijn rekenmachine. dan nog de angst dat ik iemand anders pijn doet. het gekke is dat ik nooit wil vechten of zelfs wegloop voor een gevecht, terwijl egenlijk de meeste mensen toch bang zijn van me, raar maar waar. moet ie toch te ver gaan, weet ik me wel te beheersen, gelukkig maar…, heb soms toch de schrik hem te killen als ie te ver gaat. maar meestal trappen ze het af dan, want je merkt meestal wel wie je meerdere is. de schrik dat ik constant iets verkeerd doe ligt eigenlijk aan me ouders. nl: als je niks kan goed doen of nog nooit iets goed gedaan hebt in hun ogen, jah dan…, dan denk je dat je ook niks goed kan doen, terwijl je weet dat je eigenlijk meer kwaliteiten als hun hebt, maja, wie ben ik… denk ik dan. er zijn meer verschillende dwangneurose-typen dan dat ze beschrijven… dat weet ik wel zeker!
wees relax en doe niet onder voor een ander als ie lacht.
LikeLike
Andy, ik hoop echt dat je je toestand kan verbeteren en van die dwangneurosen verlost geraakt. Jouw problemen lijken me veel ernstiger dan wat ik hier boven beschrijf.
LikeLike