Ik heb niets geschreven over het concert van Lucinda Williams. Lezers van deze notities weten dat ik nochtans een fan ben. Het was een goed concert, maar vrij kort en toch ook wel een beetje een teleurstelling, vooral wegens het hoge rockgehalte. De mythe van seks en drugs en rock & roll is Lucinda kennelijk een beetje naar het hoofd gestegen. Ik heb niet bepaald iets tegen harde rockgitaren en stevige bas en drums, maar vrijdagavond leed de subtiele zinnelijkheid, zo kenmerkend voor Lucinda Williams, daar toch wel onder. Ze was wel heel goed bij stem. De paar nieuwe songs die ze ten gehore bracht beloofden veel goeds voor de nieuwe cd. Een van die nummers was, zo merkte ze bescheiden op, geïnspireerd door God en Jim Morrison. Mij deed het vooral aan Patti Smith denken, maar ja, die dame is ook in de leer geweest bij de Lizard King. Ik laat het hierbij, omdat er sinds het concert en dit moment al te veel tijd verstreken is om nog echt spontaan te kunnen zijn. Versta me echter niet verkeerd: mijn lichte teleurstelling ging echt wel gepaard met veel luisterplezier. Alleen weet ik dat Lucinda tot meer en beter in staat is.
HOOCHIEKOOCHIE 