VIER VROUWENPORTRETTEN

Eiikii, Untitled

Ik zwerf al sinds juni 2005 rond op de flickr-website. Je treft er zeer diverse foto’s aan, van wazige familiesnapshots tot diepzinnige, technisch perfecte kunstfoto’s. En alles daartussen. Op flickr is de verbeelding aan de macht. Je vindt er geen big brothers, wel heel gewone mensen en zeer vreemde vogels.
Elk plekje van onze planeet zal al wel miljoenen keren gefotografeerd zijn; iedereen met een digitaal fototoestel zal wel honderden, zoniet duizenden foto’s op zijn harde schijf hebben staan. Het is met andere woorden onbegonnen werk om alle foto’s die op flickr worden gepubliceerd aandachtig te bekijken, laat staan te bestuderen. Je kunt je alleen maar door het toeval laten leiden, denk ik, je laten aanspreken door wat er voor jou uitspringt, door wat je emotioneel of intellectueel treft of door wat je verbeelding op het spel zet. Zulke foto’s zijn, wat mij betreft, altijd het werk van eigenzinnige mensen. Tijdens dat anderhalf jaar op flickr heb ik de evolutie van heel wat fotografen / kunstenaars gevolgd. Telkens weer ging mijn aandacht naar het werk van vier vrouwelijke fotografen. Zowel sterke als zwakke vrouwen, uniek, veelzeggend, elk van hen een (micro)kosmos. Ik heb het over Gabriela Iacob, Agata Lenczewska-Madsen, Cristina Regadas en *Estrella (Louise).

Gabriela Iacob ’s artiestennaam op flickr was een hele tijd ‘strange me’, nu noemt ze zich bescheiden ***************. Deze vrouw is zo uniek en fascinerend dat ze me zelf veel zin geeft om ook *************** te worden. Dat is natuurlijk uitgesloten. Ik heb haar talent niet, en ik ken haar wereld niet.
In haar werk vind ik geen sporen van het gewone, dagelijkse leven, van de rompslomp en de dagelijkse zinloze bedrijvigheid van de mensen. Gabriela Iacob schept haar eigen wereld van kleuren, geuren, bloemen, huid, ogen, haar eigen erotisch-mysterieuze verbeelding. Het is een sublieme, zeer muzikale wereld die teruggrijpt naar oude scheppingsmythen en zicht geeft op een nieuwe, eenzame wereld. Haar beelden rijmen op de gelukzalige droefheid van Tim Buckley en Hope Sandoval.

Gabriela Iacob, Untitled

Agata Lenczewska-Madsen ‘s belangstelling voor het ongewone in het gewone werkt aanstekelijk. Haar beelden sporen je aan tot verwondering. Haar manier om naar de wereld en naar zichzelf te kijken lijkt wel een gezonde ziekte. Iedereen wil op die manier wel ziek worden, denk ik.
Nooit velt deze fotografe een oordeel, ze is nieuwsgierig, ze stelt vragen aan de dingen. Haar foto’s zijn mogelijke antwoorden op die vragen. Er is altijd schoonheid in haar werk aanwezig, maar ook droefheid, melancholie, onzekerheid, het plezier van het vlees en de geest. Je treft bij haar ook eenvoudig plezier aan. Ze is ernstig, maar net zo goed zit ze vol gekkigheid. Agata Lenczewska-Madsen noemde zich al Annukka en Annumi. Wat zal het morgen zijn? Op weg naar haar foto’s weet je nooit wat je te wachten staat. Ik vind het heerlijk door haar verbeelding te worden verrast.

Agata Lenczewski-Madsen

Cristina Regadas (alias Roweun alias Eiikii) is een genereuze kunstenares. Haar ogen dansen als sterren. Het zijn de kostbaarste edelstenen die je ooit zag. Die zelfde ogen tonen ons een wereld van droeve schoonheid en schone droefheid, een wereld waar we niets van afweten, zelfs al zouden we onszelf voorliegen dat we bijzonder intelligent zijn. Cristina Regadas toont ons in haar foto’s ook haar eigen veelzijdige schoonheid. Neen, ze toont die niet, ze schenkt ons die schoonheid. Als je ooit één van haar zelfportretten hebt gezien is het heel moeilijk om de straat op te gaan en niet teleurgesteld te worden door wat en wie je om je heen ziet. Cristina Regadas is ieders perfecte zus. Ze is ieders perfecte geliefde. Ze is een grote artieste met een nog groter hart. Wat heeft ze prachtige lippen!

Eiikii, Untitled

*Estrella (Louise), die haar familienaam niet bekendmaakt, is niet zomaar een fotograaf. Ze is een artieste en een ontdekkingsreizigster. Ze toont ons een wereld die we allemaal kennen en die ons toebehoort, maar de meesten onder ons herinneren er zich niets meer van. Estrella herinnert zich nog alles haarscherp. Elk detail. Elke bloem, elke pop, elke schaduw, elke krakende trap. Op haar ontdekkingsreizen zwerft ze in alle richtingen, zonder ooit verloren te lopen. Ze vindt sporen van het onbekende, nieuwe verhalen van mysterie en verbeelding (denk aan Edgar Allen Poe, en meer nog, aan Lewis Carroll), maakt er nieuwe combinaties mee en toont die vervolgens aan ons. Opeens stellen we vast dat de droom nog niet gedaan is. We zijn nog steeds spelende kinderen.
Haar werk ziet er onschuldig, speels en zeer mooi uit, maar onder de vloed van die beelden is er iets angstaanjagends aan de gang, alsof een tragedie wordt verwacht. Het is een synthese van verbeelding en realiteit, van verleden, heden en toekomst.Kunst als schild tegen de brute realiteit? Daar ben ik niet zo zeker van, omdat de realiteit altijd in Estrella’s foto’s aanwezig is. Haar foto’s zijn een vorm van combinatiekunst. De combinatie van het werkelijke en het onwerkelijke, van angst en verlangen, van zekerheid en verwondering.

—

Voetnoot: inmiddels werken de links naar de flickrprofielen niet meer. Maar met wat zoeken op google is het niet echt moeilijk om werk van deze blijvend interessante kunstenaars terug te vinden.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski