MIJN RUIMTE?

Ik verdiep mij in de wonderlijke, nutteloze en tijdrovende wereld van MySpace. Inmiddels heb ik er al vele vrienden, waaronder André Breton, Schopenhauer en Jacques Derrida. In MySpace bestaat geen dood. Het is een goed middel tegen mijn grootste angst: ik weet dat ik nu voor altijd zal voortleven. Overigens heb ik niet alleen dode vrienden in die gigantische ruimte, waar nooit iets schijnt te gebeuren, behalve dat je er – soms bizarre, soms zeer amateuristische – muziek kunt beluisteren en sporadisch downloaden. Na er zowat een maand te hebben rondgehangen heb ik al 175 vrienden, doden inclusief, en er komen er elke dag bij. Bob Dylan en Neil Young bij de eersten. David Lynch heb ik mijn vriendschap aangeboden, maar voorlopig heeft hij ze niet geaccepteerd. Eddy Wally en Eels daarentegen wel, zonder enige tegenstribbeling. Is dat laatste wel een woord? Door lang in MySpace rond te hangen dreig ik mijn geheugen en mijn woordenschat te verliezen. Het is een vreemde wereld.

Gisteren zag ik David Cronenbergs Crash. Dat is pas een echt vreemde wereld. Gelukkig is het fictie. Of niet? Mannen en vrouwen die geil worden van auto-ongevallen en de verwondingen die daar het gevolg van zijn. Maar uiteindelijk gaat het niet om die auto’s en die ongevallen, aldus Cronenberg, maar om de psyche en meer bepaalde de psyche van de begerende mens. Ik weet niet wat ik daar van moet denken. Rosanna Arquette als lustige verminkte wekte bij mij gemengde gevoelens op. Wat de hele film lang mijn aandacht heeft getrokken waren de ogen van Deborah Unger. Wat een prachtige, fascinerende ogen. Zou David Cronenberg daar ook zo van onder de indruk zijn geweest? Ik zal het hem eens moeten vragen.

Rosanna Arquette in Crash

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski