Ik ben weer thuis. Het verblijf in Budapest was zoals ik verwachtte een intense en zeer opmonterende ervaring. ’s Morgens werd ik gewekt door het zonlicht, de warmte. Ik opende de gordijnen: zes verdiepingen lager stroomde de grootse Donau en aan de overkant van de brede rivier verhief zich het overdreven maar toch ook indrukwekkende parlementsgebouw. Kleinere en grotere boten trotseerden de diepte, met boven hen het verdwijnende ochtendrood en perfect gevormde wolken.
Ik heb er niets gelezen (met uitzondering van enkele stukjes over de dood van Syd Barrett), weinig muziek gehoord, maar wel heel veel gezien en geproefd. Toch is mijn hoofd nu nog leger dan voor ik vertrok. Ik dacht dat mijn hoofd vol zou zijn van indrukken, maar dat is niet het geval. Ik weet niet of dit erg is. Zulke periodes komen vaker voor in mijn leven. Vermoedelijk zijn mijn hersens bezig met het allemaal te verwerken. Ik laat ze maar hun gang gaan en houd me vooral bezig met praktische dingen.
Het is ook weer wennen aan de donkerte die hier ingetreden is tijdens onze afwezigheid. Donkere dagen maken me zwaarmoedig. Een voordeel echter is dat deze koelte geschikter is om bij te werken.
Zal ik over Budapest schrijven? Ik weet het nog niet. Het is een wat pijnlijk proces omdat schrijven over de steden waar ik van houd (New York, Barcelona, San Antonio, Cadiz, New Orleans, Berlijn, Budapest) de afkeer van mijn ‘eigen’ stad doet toenemen. Toch denk ik dat het moet. De schoonheid en de melancholie bejubelen. De beleefdheid en hoffelijkheid van jonge Hongaren. Het neo-kapitalisme in gevatte bewoordingen verwerpen. En al de rest. Maar ik heb geen notities om op terug te vallen. Het moet allemaal uit mijn hoofd komen, dat nu, zoals ik zei, leeg is. Bovendien is het de verjaardag van mijn Laura. Er staan vandaag nog heel wat dingen op de agenda (hoewel die nog een week gesloten blijft).
Foto’s: Martin Pulaski, Boedapest 2006.
HOOCHIEKOOCHIE 
ik ben ‘nummer’ 45001.
dag Martin.
LikeLike
en gelukwensen voor de jarige, vanzelfsprekend.
LikeLike
Ik mag mijn rug niet keren en met vakantie gaan of er gebeuren rampen. Een ervan is dat je weer eens tot tweemaal toe in elkaar werd geramd. Brel: “Brussel is nu een geweldige stad, Brussel is nu niet meer vrij en vrolijk”.
Vrremd ook hoe je als Brusselaar niet in Zaventem (of in Deurne) maar in Brussel Zuid – ik vertaal even dat neo-barbaars – een vliegtuig neemt. Je kan er beter de trein nemen (NMBS, Thalys of Eurostar). Een beetje nominalist weet toch beter. Charleroi is Brussel niet. A la gare comme à la gare.
LikeLike
Ja
dat gevoel ken ik maar al te goed
het ene moment ben ik bevlogen en begeesterd en schrijf met vuur in mijn dagboeken,ze zijn van de Sun wah Chinese supermarkt,met zijden kaft maar
momenteel voel ik me net als jij ,mijn hoofd leeg en geen zin om ergens over te schrijven ,tenzij hier ,omdat ik weet dat het hier mag ,klagen daarover .
Welkom terug
zowel ik als jij
Angela
LikeLike