We hebben geen tijd. We nemen geen tijd en we geven geen tijd. Ik wil iets schrijven over Arthur Lee, maar ik heb geen tijd, ik moet naar Antwerpen vertrekken voor mijn radioprogramma. Vanavond in Zéro de conduite zal ik natuurlijk wel iets vertellen over Arthur Lee. Enkele songs draaien van Love. Want Arthur Lee is dood. Vreemd, zo kort na Syd Barrett. Arthur Lee was immers net zo eigenzinnig en invloedrijk als Syd. De muziek van Love heeft me van de mooiste momenten van mijn leven bezorgd. Toen ik nog vaak bij mijn ouders verbleef, op de aak, luisterde ik lange tijd bijna dagelijks naar de elpee Da Capo. Zulke mooie en bijzondere muziek had ik nooit eerder gehoord. Teder en gewelddadig tegelijk. En dan waren er ook nog die vreemde, fascinerende titels, zoals Seven and Seven Is en Orange Skies. Vaak zat ik naar de hoes van Da Capo te kijken en me af te vragen wie nu toch die Arthur Lee was. Er stonden zeven jonge mannen op de foto: één van hen moest het zijn, maar wie? Waarschijnlijk de enige gast op de foto die zat te roken. Hij was immers de leider, de bezieler. Het kon niet anders of hij week een beetje af. Hij zat daar ook wat verheven boven de anderen. Arthur Lee, die zich soms arthurly noemde.
Ik zal er morgen meer over schrijven. Arthur Lee mag niet vergeten worden.
HOOCHIEKOOCHIE 
martin, je genoot blijkbaar van een deugddoend verlof in aangenaam gezelschap, dat lees ik graag. en meteen ben je ook weer ijverig van start gegaan… ik kom nog op bezoek om weer één en ander op te steken!
groetjes, loretta
LikeLike
Martin, ik heb hier al veel geleerd.
Nu ook weer, weer muziek.
Ik heb vandaag, via mijn favoriete Russische muziekprogramma, heel wat nummers beluisterd en dan gedownload. ‘Love’ en ‘Da Capo’.
Ik stond er bij stil hoe oud die muziek wel was. Het leek me zeer hedendaags.
Voor mij weer een ontdekking. 1 om bij te houden. De zoveelste.
Ik dank je.
LikeLike
Op je vraag: ja hoor, zeker weten 🙂
En ‘k kom hier af en toe nog eens piepen, zo stiekem 🙂
Groetjes x
LikeLike