SYD BARRETT: WHEN I LIVE I DIE

syd

Syd Barrett is dood. Sprookjesprins, paus van acid en waanzin.  ‘Gekke pauzen’ worden niet verkozen, ze verkiezen elkaar en zichzelf en wij herkennen hen meteen. Heiligen. Ik heb voldoende geschreven over Syd Barrett. De man heeft mijn leven veranderd zoals niemand tevoren en niemand sindsdien, tenzij misschien Bob Dylan (waar Syd de spot mee dreef). Hoe heeft hij mijn leven veranderd? The Piper At the Gates of Dawn, is het antwoord. Ja, ik heb genoeg gepraat en geschreven over Syd Barrett. Ik was vaak in zijn nabijheid, in zeer verschillende situaties en levensomstandigheden. “I really love you and I mean you”. Talloze zinnen en fragmenten, in dat mooie Syd-Engels, dringen zich aan me op, en maken me duidelijk dat ik niet nog meer onzin moet neerschrijven dan hijzelf al deed. “When I live I die”, een bijna willekeurige zin uit No Man’s Land (The Madcap Laughs). “The wind blows in tropical heat”. Ik heb Syd Barretts teksten nooit willen lezen en zeker niet doorgronden. Zijn woorden, elk woord een afgrond, zijn ongeëvenaarde uitspraak ervan, volstonden. Hij was de eerste popzanger die uitgesproken, delicaat Engels zong, en niet een soort van ‘blues-Amerikaans’, wat in zijn tijd in Groot-Brittannië de gewoonte was. Niemand schreef songs zoals Syd Barrett, niemand bespeelde op zulke originele wijze de elektrische gitaar. Sprookjes, vuurwerkvonken, dromende subtiliteit, romantisch futurisme. Hybris en ‘waanzin’. Een nieuwe plaatsvervanger heeft zich nog niet aangediend. Er is geen Olympische medaille aan deze discipline verbonden.

“Oh where are you now
pussy willow that smiled on this leaf?
When I was alone you promised the stone from your heart
my head kissed the ground
I was half the way down, treading the sand
please, please, lift a hand
I’m only a person whose armbands beat
on his hands, hang tall
won’t you miss me?
Wouldn’t you miss me at all?”

“I tattooed my brain all the way.”

Goodbye Syd: my book is closed, I read no more.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.

10 gedachten over “SYD BARRETT: WHEN I LIVE I DIE”

  1. Elf juli was goed voor een overdosis voor de hoochiekoochieverslaafde. Met de dood van Syd Barret (wees voorzichtig met die bijl, Eugène) is de maat vol. We lezen weer in beven en zweet. Hoewel, als ik het straks lees op de trein, zal het zweet ontbreken: er is is klimaatregeling (of heet dat tegenwoordig klima?)

    Like

  2. Ik ben nooit echt verslingerd geweest aan Pink Floyd. Net iets te veel van vóór mijn tijd, I suppose. Die plaat met die koe op heb ik wel, en die met die driehoek en dat kleurenspectrum, maar daar houdt het bij op. Je Barett-memoires zetten me wel aan ook wat jeugdliefdes te recenseren, ook al zijn ze dan nog niet dood.

    Like

  3. pink floyd was de groep van syd barrett voor de eerste lp, the piper at the gates of dawn. de elpees waar jij het over hebt bestaan voornamelijk uit kitsch. daar zit syd voor niets tussen. na the piper heeft hij de groep verlaten, om in de tuin van zijn moeder te gaan zitten.

    Like

  4. Waarschijnlijk moet men wat gek zijn om geniaal te zijn. maar langs de andere kant wat is gek? en wat is geniaal? geniaal of banaal, gek of normaal. het raken van de ene juiste snaar op het juiste moment kan in mijn ogen geniaal zijn, in de jouwe banaal. gemeende groet van waardering. marc

    Like

  5. When I live I die.
    Ik weet niet wat ik hier moet schrijven.
    Wat ik me afvraag is hoeveel zinnen of teksten er zo verstopt zitten, woorden die ik niet zag, niet zie en waarschijnlijk nooit zal zien.

    Like

  6. Annie Lennox heeft mij nooit echt weten te boeien, daarom vermoed ik dat die muziek van pearl & umbra dan wel niks voor mij zal zijn. Alvast bedankt voor de informatie, fijneWIET.

    Like

Reacties zijn gesloten.

%d bloggers liken dit: