Vandaag las ik in Magazine Littéraire een interessant interview met Slavoj Zizek. Omdat het thema van de maand van het tijdschrift ‘het verlangen’ is, gaat het gesprek daar ook voornamelijk over. Zizek heeft een nogal originele kijk op de maatschappij waarin wij leven, die vaak als een ‘consumptiemaatschappij’ wordt aangeduid. Ook over Freud en Lacan heeft hij ongewone en vooral boeiende dingen te vertellen. De filosoof verwijst in het interview meermaals naar zijn boek ‘Welkom in de woestijn van de werkelijkheid’, een werk dat diepe indruk op me heeft gemaakt, en waarschijnlijk ook sporen heeft achtergelaten in mijn teksten.
Het verlangen en de psychoanalyse thema’s zijn die me nauw aan het hart liggen (en niet alleen theoretisch) . We zijn echter maar splinters in de vinger van god, bij wijze van spreken. Waarmee ik wil zeggen – want ik geloof in geen enkele god – dat we niet sterker kunnen zijn dan we zijn en niet meer kunnen doen dan we doen. Ik denk in dit verband meteen aan Justine Henin, die vandaag alles heeft gegeven wat ze kon, maar toch het onderspit moest delven, omdat haar tegenstreefster sterker en, waarschijnlijk, minder moe was. Ik heb vol bewondering naar haar spel – en natuurlijk ook dat van Mauresmo – zitten kijken, of ze nu aan de winnende of aan de verliezende hand was.
Luister, ik kan vandaag niet het veld op. Morgen of maandag kom ik hier echter op terug. Zo is het leven.
HOOCHIEKOOCHIE 
dag martin, ik zou zelfs durven zeggen een over-over-consumptiemaatschappij waarin we nu leven; doch éénieder doet daaraan mee volgens eigen behoeftes, goeddunken, verlangens…
’t Zijn juist die verlangens die mensen ontgoochelen, depri maken.
Hoe grotere verlangens des te groter de teleurstellingen die verre proporties kunnen aannemen. Zelf tracht ik de balans erin te houden en me niet al te ver van de basis te verwijderen. Maar mijn verlangen naar mensen die handen reiken dat moet ik in stand houden, dat houdt mijn hoop hoog. Geniet van je cocooning in het “hier en nu”, beste martin.
Knusse zondag nog,
Iris
nb. dank voor de boekentip
LikeLike
ja, zo is het leven.
bedankt voor de rustzin, Martin.
Dat is wat ik nu ga doen. De laptop afsluiten. Wassen en plassen. Een beetje lezen. Straks naar mijn broer.
En neen, meer kunnen we niet doen. Gelukkig dat we dat af en toe beseffen.
Die tenniswedstrijd heb ik niet gezien. Was aan het werk. Jammer, want ik kijk graag naar het tennis.
Maar ik kreeg wél een mooie avond. en een mooie ochtend.
En jou wens ik nog een mooie zondag.
LikeLike
martin, jij bent weer in diep gepeins verzonken… er is zeker het materialistische verlangen in ons luxe-wereldje en het is nodig om af en toe eens bewust aan de rem te trekken op dit vlak. maar de zoveel meer waardevolle en gevoelsgerichte verlangens die een mensenleven zoveel rijker en intenser maken, die moeten we toch blijven koesteren.
fijne rustdag nog martin.
LikeGeliked door 1 persoon
ja, maar ik ben goed bezig, hoor.
ik zie het allemaal niet zo negatief. dat is een hardnekkig misverstand. het gaat vaak gewoon om vragen bij alledaagse dingen die we doen en proberen daar wat inzicht in te krijgen. zizek lijkt me helemaal geen zwartkijker, freud ook niet (op het einde van z’n leven natuurlijk wel, maar daar waren heel wat redenen voor).
om nog een voorbeeld te geven: het wereldbeeld van francis bacon ziet er verschrikkelijk uit. maar ik ben ervan overtuigd dat de man wel van het leven kon genieten (vooral in bars).
LikeLike
Het knaagt nu wel wat, je laat ons op onze honger omtrent Zizek. Aldus de hoochiekoochieverslaving weer intredende, zitten we gekluisterd uit te kijken naar je bedenkingen bij het gesprek met Zizek.
Ja, en een roetfilter omstreeks 6 december, daar hebben die marktjongens en -meisjes nog niet aan gedacht. We zullen er maar het zwijgen toe doen, zeker?
LikeGeliked door 1 persoon
Merci Martin voor de link en de lovende woorden. Ik kom hier ook graag. En als je nog meer over Pessoa schrijft nog meer. Heb ook een link naar je gelegd als je dat goed vindt. Groeten van Eilandman.
LikeLike
Dag Martin, van mij mag je terug het veld op. Trap maar snel een loeier van een penalty tegen onze netten. Als je echte ik nog niet klaar is voor een invalbeurt, stuur dan misschien één van je heteroniemen, cfr Pessoa.
Maar van de fles afblijven, hé jongen. Je weet dat Fernando slechts 47j werd, opgebrand door het leven en verteerd door de drank. Toch was hij de allergrootste, maar wie wil die fatale prijs betalen voor wat poëzie?
rommelig,
Marlon.
LikeLike
als ik nu deze commentaren lees, begrijp ik er niets meer van. ik was toen helemaal niet depressief, integendeel. “diep gepeins”, “van de fles afblijven” -dat is toch onbegrijpelijk. ik had gewoon een boek gelezen. en dat we teveel consumeren wist toen ook iedereen al.
LikeLike