Uit het Oosten is juli gekomen zonder geschenken. Hij dacht de globe en een vijftal bewoners te trotseren zonder. Boekenwijsheid zou moeten volstaan. In elk boek zat een zin verborgen, gesluierd als een Arabische furie. The glory of love. Maar die mensen lazen geen boeken. Laserstralen en het massaal aanbidden van Uitsluiters waren hun obsessies. Mannen met de stemmen van folteraars, maar het folteren dan wel beschouwd als vermaak. Zij – de vijf – verkochten er de rest van hun ziel voor. Hij had alleen maar Faust, en de oorsprong van Faust. Hij had Medea en de nakomelingen van Medea. Geschenken die niemand wilde. Giftig? Niet dat er tranen vielen. Hij dacht opeens terug aan Coney Island, het geringe van zichzelf dat hij daar had achtergelaten (hoeveel milligram?). Had dat kleine verlies de wereld veranderd? Nergens thuis zijn, zei hij, zoals een zeeman. De man die het bloedgleufmes aan zijn vader cadeau deed. Dat was het leven zoals het is. Echte geschenken. Wat heeft hij te geven? Juli, augustus, met hun aankondiging van de troosteloosheid en het snelle voorbijgaan. Ongeveer iedereen die feest viert voor niets in het bijzonder. De woeker van auto’s, machines, uitvindingen voor het einde van de tijd. Sneller naar het einde, ver over de grenzen van wat ooit leven en wereld werd genoemd. Maar treuren, neen, hij leefde nog in de tijd van de grenzen en van het verlangen. Nog had hij de treurmars niet geneuried en nog niet was hij tot de slotsom gekomen.
HOOCHIEKOOCHIE 
of Martin zet de wereld op zijn kop, door alle juligeschenken in een pennenstreek te schrappen. Nochtans, om TS Elliot te parafraseren, juli is nog de slechtste maand niet. Een mens wordt echter al eens landerig en bovenop dat alles nog eens geil. Zodoende trekken de wijzen zich terug naar het Oosten, waaruit ons dan juli komt aangewaaid. Tja, als we het nu eens zo bekijken… zijn het dan wel perveries? Of gewoon versies op bestaande themata?
LikeLike
De kitte ontsnapt aan mijn ‘brein’ per versies van niet alleen thema’s maar ook alledaagse gebeurtenissen zoals het voetbal, de aankoop van boeken (euripides, georges simenon, thomas bernhard,…) het lezen van een filosofisch werk van peter sloterdijk (Het kristalpaleis, over de ‘ontdekkingsreizen’ en de ‘verovering van de globe’ enzovoort), het luisteren naar Coney Island Baby van lou reed, een bezoek aan Coney Island in New York… Aan de wrede maand april had ik nog niet gedacht.
LikeLike
Martin, speel toch maar Bonnie Prince Billy, wat niet baat, niet schaadt.
Zag jij hem ook een paar jaar geleden in de Bota? Ik verging er van de pijn met twee vers gebroken ribben, maar geraakte niet weg uit de betovering van die bard (incl. baard, zeg dat wel). En wat about Morrisey, mijn remedie tegen spleen… niet jouw cup of water?
mv
LikeLike
marlon, ik heb bonnie prince billy al elke keer gemist.
soms denk ik dat hij de enige echte nieuwe bob dylan is. maar het heeft geen zin te vergelijken. ik heb hem wel zien acteren in een heel goede film, matewan, de naam van de regisseur ontsnapt me nu even. john sayles, geloof ik.
morrisey is inderdaad niet mijn glas pastis. al moet ik – bijzonder onbescheiden – vermelden dat ik misschien een van zijn eerste fans was in belgië, dank zij de aanschaf van hand in glove en this charming man, de volgorde laat me op dit ogenblik onverschillig. dat vond ik mooie singles in die tijd van synthesizers en bombastisch geweld. maar op den duur had ik er mijn buik van vol, zoals de mensen zeggen.
ik vind de man alleszins bewonderenswaardig als mens, dat zeker wel.
soelaas tegen spleen: eels, serge gainsbourg, alexander spence, gram parsons, lucinda williams, m. ward, emmylou harris, buck owens… en zo vele anderen.
LikeLike
En heb je Daniel Johnston en Coco Rosie al eens op je rooster gelegd?
mv
LikeLike