Voor Marco Polo
In die tijd kende Zwart alle titels van zijn boeken uit het hoofd, vond betekenis in zijn dromen en sprak zijn geliefde vrouwen bij hun voornaam aan. Dat vertelde hij op een late zomeravond in café De Kat tegen ‘Nico’. Hij zei dat hij – ook in die tijd – met ‘Kevin Ayers’ kreeft had gegeten, Gewürztraminer gedronken en Frans gesproken. “Puis je m’asseoir près de toi” had Kevin Ayers gezegd. “‘No kidding” had Nico geantwoord. En daarna: “Deutschland über alles”.
“Kindness I suppose”, zei Zwart, maar hij besefte meteen dat hij met zulke onzin aan het verkeerde adres was. De conversatie was afgelopen; in weerwil van haar traagheid snelde de donkerharige vrouw, als een bliksemflits op de purperen heide, de deur uit, haar harmonium aan haar zoontje ‘Ari’ toevertrouwend.
Later diezelfde nacht strompelde Zwart door de Venusstraat, vond zijn hotelkamer terug, zijn vrouw lag al in bed met twee vertrouwde gezichten waarvan de namen ontbraken. Hij had ze nochtans uren tevoren op alfabet op zijn planken gezet.
HOOCHIEKOOCHIE 
de confrontatie tussen deze twee figuren die beide (voor mij) opgetrokken zijn uit de rook van een wereld vol mystiek en exotisme kwam totaal onverwacht. ik heb kevin ayers steeds vereenzelvigd met the carribean moon (of zoiets) maar zijn periode met de soft machine is niets betekenend voor mij (misschien ten onrechte, ik weet het niet) ik heb hem steeds in gedachten als een mooie blonde god met een bloemenkrans rond zijn nek, vrolijk, weer eens een plaat makend als hij geld nodig had (of heeft). bedankt voor de mooie ontmoeting.
marc
LikeLike
dag martin, ik kwam hier al verschillende malen bijlezen maar moet mijzelf het zwijgen opleggen: ik lees, constateer, sla op en leer bij.
Als ik mij geroepen voel, laat ik me wel weer horen.
warme groet,
Iris
LikeLike
mijn zoon van dertien liep hier het hele weekend hetzelfde zinnetje te zingen: ‘shiny shiny, shiny boots of leather’. reden tot paniek? 😉
marc
LikeLike
ik denk het niet, maar toch beter eens vragen aan marianne faithfull of een andere nazaat van leopold von sacher-masoch. ik ben geen specialist in zulke zaken. het is wel een zeer mooi lied, natuurlijk.
LikeLike
@iris: fijn dat je langskomt, je bent altijd welkom. maar natuurlijk heb ik niet de wijsheid in pacht.
@marc: wat ik nog vergat te zeggen. kevin ayers en nico hebben echt wel samen dingen gedaan (muzikaal bedoel ik, de rest weet ik niet). ayers was zeer gefascineerd door the velvet underground, william burroughs en dat hele milieu. zijn ‘stranger in blue suede shoes’ is zo’n beetje een ode aan de v.u. en dan is er natuurlijk de live-lp June 1st (bijna op onze verjaardagen!) van Kevin Ayers, John Cale, Nico en Brian Eno.
A continuing story…
LikeLike
Martin, waarom associëer ik Kevin Ayers nog steeds met een “banaan”, die link ben ik kwijt, of vergis ik me van fruit, ging het om komkommer?
Klopt het dat schone Kevin reeds jaren op een exotisch eiland eremiteert?
Marlon.
LikeLike
het is ongelooflijk hoe bepaalde dingen hier samenvallen, martin. brian eno is ook één van die artiesten die langs een geheimzinnig achterpoortje mijn leven is binnen gedrongen. Eind de jaren zeventig kocht ik me de LP ‘before and after science’, puur op intuïtie denk ik, misschien ook door het boeiende zwart-witte portret op de hoes. nu nog luister ik regelmatig naar die plaat en het is ongelooflijk hoe tijdloos die is. pas later leerde ik dat B. E. lid van Roxy Music was. Kon die twee niet goed rijmen, tot ik muziek van R. M. hoorde mèt B.E. klinkt hard, punkerig maar blijft in je vel haken. Virginia Plain is zo’n nummer vind ik.
ja ik vind dit heel interessant. en leuk. By the way, mijn zoon is in goede handen, zolang ik maar geen latexpakjes en zweepjes in zijn kamer vind, maak ik me geen zorgen.
marc
LikeLike
kevin ayers heeft een elpee gemaakt die ‘bananamour’ heet. als ik me goed herinner zit de blonde god op de binnenhoesfoto in een britse herenclub schaak te spelen met een of andere lord. in plaats van schaakstukken wordt er echter met stukken banaan gespeeld.
wellicht is de hele bananengeschiedenis begonnen met de debuutlp van the velvet underground.
op ‘the confessions of dr dream’ zingt nico mee op de titeltrack.
LikeLike