LAAT DE ARMEN DE BELASTINGEN BETALEN

Mijn gedachten dwalen af van mijn werk. Ik denk aan vliegtuigen die opstijgen, die naar plaatsen vertrekken waar ik niemand ken, waar alles nog mogelijk is. Vliegtuigen naar Stockholm, naar Rio, naar Bangkok, naar Ljubljana, naar Istanbul. Ik zou een vlucht kunnen boeken. Jij zou een vlucht kunnen boeken. Ik zou een auto kunnen kopen, een oude, kersenrode kever, rood als de lippen van Rita Hayworth. Net zo’n auto als in Der Amerikanische Freund van Wim Wenders. Herinner je Dennis Hopper, de grootse Bruno Ganz, de vergeten Lisa Kreuzer!
We zouden naar Hamburg kunnen rijden, Zimmerman een bezoekje brengen. Hem vertellen dat alles in orde is. “If you don’t bring good news, don’t bring any”, zou ons motto zijn. We zouden verder reizen, almaar verder. Tot in het land dat ons bij onze geboorte beloofd werd. Met de legoblokjes uit onze verbeelding zouden we een droomhuis bouwen, en daarin een nieuw leven beginnen, zonder verdriet en zonder zinloos verlangen.

Mijn gedachten dwalen af van mijn werk. Ik denk aan Julie Delpy, nog jong, in Killing Zoe, ik denk aan de tijd dat ik Justine Henin bewonderde, een meisje met het profiel van een loser,die keer op keer won. Tot zij naar Monaco vertrok. “Laat de armen maar belasting betalen”, zou haar motto kunnen zijn. Mijn gedachten dwalen af. Ik wil nooit rijk worden. Monaco behoort niet tot mijn dromen.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming.

8 gedachten over “LAAT DE ARMEN DE BELASTINGEN BETALEN”

  1. dag martin, als je het goed vindt vergezel ik je op je reis. zwijgen. en praten als het moet, als het nodig is. veel zwijgen. en david byrne die zingt: “say something once, why say it again? When i have nothing to say my lips are sealed”,…
    gemeende groet. marc

    Like

  3. dit zijn heel mooie woorden, Martin.
    soms voel ik het ook zo aan. Soms. Vaak.
    Zijn verdriet en verlangen zinloos? Misschien. Misschien ook niet… wie zal het zeggen.
    Ik voeg me bij de Marcen. Voor de reis, en voor de verslaafden. Als ik mag; ik kan ook zwijgen. Maar ik kom graag lezen. 3 keer, of veel vaker, en telkens weer.
    Dag, Lieve Martin. 2 keer een hoofdletter, dat lijkt een compliment.

    Like

  4. jullie jagen me de schrik op het lijf, met al die lovende woorden. ik heb het al bij marcozuidpolo geschreven, ik heb geen inspiratie meer.
    weet je wat ik zal van die reactie een stukje maken, dan staat hier alsnog een stukje… mezelf wat sampelen.
    en van die reis maken we een wereldreis. Nood- en Zuidpool mogen er voor mijn part ook bij. Het Paaseiland, Madagascar, Transsylvanië.

    Like

  5. evy, wat ik nog vergat. het verlangen is niet zinloos. maar er bestaat wel zinloos verlangen. kleine nuance, als het mij is toegestaan.

    Like

Reacties zijn gesloten.

%d bloggers liken dit: