Na enige jaren opgewekt door het leven te zijn gegaan ben ik opnieuw ten prooi gevallen aan zwaarmoedigheid, en dat nog wel in het hart van de lente. Vloeit die gemoedsstemming nog altijd voort uit het gebruik van bepaalde ‘geneesmiddelen’ en, vooral, uit het ontwenningsproces? Ik weet het niet. We zullen wel zien. Ik heb er genoeg over gezeurd.
Ik ben niet echt in de ‘mood’ om te schrijven. De interessantste uitspraken, wat mij betreft, staan in de commentaren bij dat polemisch stukje hiervoor. Ik vond het een boeiende discussie, maar ik wil er nu een punt achter zetten. Als ik er naar verwijs is het alsof ik het over een tekst van lang vergeten schrijvers heb, onverwachts ontdekt en enthousiast over die ontdekking. Het heeft niets met mezelf te maken. Het leek me gewoon goed om even vijand te zijn, om mezelf te definiëren, niet om iemand anders neer te sabelen. En nu die zeer tijdelijke ‘vijand’ met vakantie is wil ik hem zeker niet meer bestrijden. Ik neem aan dat deze zaak nu afgesloten is, ook al zijn er geen conclusies getrokken en werd niemand tot enige straf veroordeeld. Evenmin werd iemand vrijgesproken.
Ik kocht gisteren of eergisteren de nieuwe cd van the Flaming Lips, maar ik heb er nog niet naar geluisterd. Het zal wel de moeite lonen om dat wel te doen, maar ik heb voorlopig geen zin in muziek. Ik was zelfs vergeten mijn ‘jukebox’ in gang te zetten; dat heb ik nu wel gedaan, ik hoor the Cramps een nummer van Ricky Nelson verknoeien, dat moet ik maar snel wissen. Er is een tijd geweest dat ik van the Cramps hield, die is nu voorbij. Hun ‘muziek’ klinkt fake, je luistert dan veel beter naar Ricky Nelson zelf. En naar Bach, altijd naar Bach. Naar John Coltrane. Altijd naar John Coltrane. En waarom niet naar the Fugs, met hun Coca Cola Douche en How Sweet I Roamed From Field To Field? Dank zij the Fugs ben ik William Blake gaan lezen. En the Beach Boys, natuurlijk. De enige popmuziek die de popmuziek overstijgt, die groots is, tijdloos, overweldigend.
Gisteren en vanavond opnieuw zat ik te schaterlachen bij John Hustons Beat The Devil. Een oude film die ik nog niet had gezien. Je houdt het niet voor mogelijk. Alsof ik in een trailer woon, aan de rand van de stad. Met moordlust in mijn hart. Dat is natuurlijk niet zo… Ik heb Beat the Devil gewoon altijd gemist, ook destijds in het Filmmuseum, toen ik daar bijna elke dag het donker en het licht opzocht. Ik dacht dat ik daar alle films van John Huston had gezien. Maar niet. Ik heb in mijn hele lange leven geen gekkere, merkwaardigere film gezien dan Beat the Devil. Vraag me niet waar het over gaat, ik weet het niet. Het verhaal betekent niets. Truman Capote heeft het geschreven, als ik me niet vergis. In deze film van schitterende, geïnspireerde beelden, die vaak doen denken aan Bunuel en Vigo, en aan John Huston zelf, spelen de woorden de hoofdrol. Vanwege die woorden en het spel met die woorden heb ik zo gelachen. En natuurlijk vanwege de acteurs en actrices die die woorden uitspreken, ze op hun gezicht uitstrijken, vanwege de belichting die de woorden op hun gezicht accenten geeft, nuances, schakeringen, drama; vanwege John Huston, die middenin een woordenstroom de scène stopzet en overschakelt naar ‘something completely different’. Mijn hele lange leven heb ik niet eens geweten dat Jennifer Jones een echte sterke actrice was, even goed in het opwekken van de schaterlach als Groucho Marx of John Cleese.
Sonny Boy Williamson zingt inmiddels ‘Stop Right Now’ en dan zal ik dat maar doen. Wat ik nog wilde vermelden was de aanschaf van een nieuw scheerapparaat (voor mezelf!) en een nieuwe mobiele telefoon (voor A.) Waarom zulke banaliteiten vermelden? Binnenkort op dit scherm: de wederwaardigheden in verband met het gebruik van deze toestellen. Nu moet ik dringend naar the Flaming Lips gaan luisteren of, misschien veel beter, in bed met Paul Auster.
HOOCHIEKOOCHIE 
En vanavond ‘mag’ je naar Neko Case en zal je ‘Hold On Hold On’ tot in elke porie van je lijf voelen.
LikeLike
allemaal leuke opties: in bed met auster, luisteren naar flaming lips en woorden die een hoofdrol spelen in een film. happy melanc-holy day!
LikeLike
ja, een prachtig leven, eigenlijk. op dit ogenblik beluister ik ‘at war with the mystics’. brooklyn follies is bijna uit.
LikeLike
Gelukkig staat John Coltrane op je positieve lijst. Gelukkig is de heer Vanco weg. Gelukkig is het lente. Gelukkig is er geld om een mobiele telefoon te kopen en een scheerapparaat. De rest is daarom nog geen ongeluk als wel ongemak.
LikeLike
je hebt gelijk marc, gelukkig zijn er nog positivisten onder ons.
LikeLike
Het is normaal dat je als je in een tijdelijk dipje zit,je wat melancholisch voelt.Het is een instinctieve reactie van je lichaam om je batterijen weer op te laden.Je gaat dan naar een mooie film kijken of je lievelingsmuziek beluisteren;de vrouwen nemen er nog een pot popcorn of ijscreme bij; en wij weten wel over wat je praat,want dat tijdelijk dipje herhaalt zich maandelijks bij ons…
geniet van het cocoonen…
Be x
LikeLike
Wat ik ook wou zeggen : het is niet omdat je er een andere mening op na houdt dat je negatief ingesteld bent!
Ikzelf ben tamelijk kritisch,maar ik denk niet dat er een optimister iemand dan mezelf op deze aardbol rondloopt!
ps.En … luidop zeggen dat men blij is dat er iemand voorlopig niet meer is omdat men waarschijnlijk kritiek als “ongemak” beschouwt , vind ik helemaal niet positief…!
Bé
LikeLike
@rebecca. ik zeg dat niet luidop en ik zeg dat ook niet in stilte. ik vond die polemiek wel leuk. ik vind het zelfs jammer dat mv er niet is… maar ook wel, natuurlijk, dat hij en loretta daar genieten in perugia en omgeving, maar dat kan moeilijk anders in zulke prachtige streek.
LikeLike