Vandaag was een echte ‘specimen day’. Van de ene zon kom ik in de andere terecht. En het is toch dezelfde. Ik voel me genezen. Dat het allemaal weer goed komt ook. Er is veel toevalligs onder die ene zon, maar er zit ook een lijn in, er zitten meerdere lijnen in, die veel richtingen uitgaan. Spiralen, zullen we maar zeggen. Naar het middelpunt toe, van het middelpunt weg.
Nu komt het erop aan me van het genezende gif te ontdoen, en mijn eigen kracht weer terug te vinden. Ik zou geen goede monnik zijn, geloof ik. De natuur overweldigt maar ik gedij het best in de nabijheid van de stad, waar alles gebeurt. Waar de mensen elkaar zoeken en elkaar uit de weg gaan.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ach Martin, anoniem versmoren in de roes van de stad, jezelf achterna lopen in de wir-war van haar steegjes, doldraaien in haar chaotische klanken, flaneren langs haar spiegels van water, observerend tot rust komen op een “Duvels” 😉 terrasje….ik ben ook zo’n stadsmus en toch, toch moet ik haar af en toe verlaten om mijn liefde/haat-gevoel voor haar te herbronnen in de stilte van de natuur, om des te meer aan te voelen hoe ik haar telkens weer mis…..
Fijn dat je je beter voelt met die Duvelse medicijnen,
gr. Iris
LikeLike
de stad, jawel, nergens kan je zo gezellig alleen zijn met jezelf, ik kan dat niet zo goed expliceren als het schrandere meisje Iris, zij heeft voor dichteres geleerd, ze is het cum laude geworden, maar de stad is inderdaad een veilige haven, eenzame mensen die anonieme warmte geven, ik slok dat gulzig op, da’s dikke bingo, vandaag overleefd op terrassen, wat wil een man nog meer? euh, een schone vrouw, hebbes.
mv
LikeLike
fijn je weer te kunnen lezen martin… en dat terwijl ik verder kennis maak met verrassend mooie muziek, hier speelt momenteel Beth Orton…
groetjes
LikeLike
specimen days.
LikeLike