Het is geen eenvoudige opdracht om in een korte tekst, bijvoorbeeld over het Es (Freud, Groddeck, Lacan), duidelijk te maken waar je het over hebt, waar je naartoe wilt. Ook al het feit dat je de ene keer nadenkend schrijft en de andere keer associatief bemoeilijkt het lezen. Je wilt iets kwijt over de rol van narcisme en melancholie in je leven, maar je weet niet of iemand daar iets aan heeft, omdat de context ontbreekt: de context is mijn hele bestaan, alles wat ik voel en droom en denk en ben geweest en ben en zou willen zijn.
Sommige dingen zou ik graag alleen kunnen doen, bijvoorbeeld naar de bioscoop gaan. Nu zou ik bijvoorbeeld graag de film over Truman Capote zien. Maar ik kan het niet. Ik moet iemand aan mijn zijde hebben. Door die zwakheid in mijn ‘karakter’ – ik houd niet van dat woord – zit ik veel thuis, terwijl dat niet altijd goed voor me is. Vaak voel ik een leegte, die ik met allerlei dingen wil vullen. Misschien is dat ook wel nodig. Ik moet geregeld opgeladen worden. Als ik geen energie heb wil dat niet zeggen dat ik niets meer tot mij kan nemen. Integendeel: ik moet de leegte vullen met beelden, muziek, woorden, geuren van mensen die lekker ruiken… Alleen naar een concert gaan, op reis zelfs. Maar ik kan niets alleen, ik kan niet alleen zijn. Wellicht is dat niet ongewoon. Maar ja, dan ben ik misschien graag ongewoon.
Ik word heel graag verliefd, want verliefdheid zet mij aan tot schrijven, vooral van gedichten, een moeizame, plezierige bezigheid. Maar liefde is zo giftig, ook. Liefde kan je wereld dooreenschudden, zo hard dat je hem niet meer herkent, dat je jezelf niet meer herkent. Ik word nogal vaak verliefd, maar dan als een schildpad, die vlug zijn kop weer in zijn schild terugtrekt. Het is alsof liefde mijn bestaan zou kunnen bedreigen.
En dan vraag ik me af: wat moet ik nu eigenlijk doen?
HOOCHIEKOOCHIE 
wie is er bang?
en als antwoord op je vraag; schrijven?
LikeLike
ik ben bang
LikeLike
dat is heel duidelijk.
LikeLike
beste Martin,
Ik ken jouw schrik om dingen “alleen” te ondernemen maar al te goed; heb er vele jaren geleden ook moeten aan werken en ’t begon met heel simpel ergens in m’n dooie ééntje een koffie te gaan drinken, verscholen achter een weekmagazine. Doch kan alleen jijzelf datgene doen wat je innerlijke kern aanvoelt : die angst even opzij duwen en doorzetten, anders mist een mens van die deugddoende momenten (zoals een film bvb) en ’t zijn juist die momenten die nodig zijn tot verder gaan en beleving…
sterkte,
Iris
LikeLike
@ evy: ja dat zal wel, dat dat duidelijk is. maar soms voel ik me onverschrokken
@ iris: bedankt voor je bezorgdheid, ik zal mij eens wat meer gaan inspannen
LikeLike
ook dàt is duidelijk.
🙂
LikeLike
is een slechte raadgever, of is dat een cliché?
LikeLike
‘angst’ is in deze context misschien een te zwaar beladen woord. ik doe gewoon niet graag dingen alleen, vooral als ik ervoor naar buiten moet, naar de bioscoop, naar het theater, naar het museum, een café binnenstappen, naar een receptie gaan. maar zijn er veel mensen die dat wel graag doen?
LikeLike
toen mijn vader alleen kwam te staan zei hij ooit tegen mij: “ik zie veel volk maar voel me steeds eenzaam”.
Mensen die om je geven zijn dan belangrijk, een blog met reactie geeft dus ook voldoening. Groetjes.
LikeLike