Omdat ik zo’n beetje met de beat generation bezig was, als gevolg van de aanschaf van een cd met songs van Allen Ginsberg, luisterde ik nog eens naar ‘In My Tribe’ van de popgroep 10.000 Maniacs, met als zangeres het bloemenmeisje Natalie Merchant. ‘In My Tribe’ werd geproduceerd door Peter Asher (in de jaren ’60 de helft van het duo Peter And Gordon, en nog steeds broer van Jane Asher, destijds het liefje van Paul McCartney, if my memory serves me well). De plaat klinkt als pure pop, met veel folk-invloeden.
De stem van Natalie Merchant heeft iets bijzonders, iets wat je naar de muziek toelokt, zoals een sirene naar de klippen, iets wat je aanvankelijke weerstand tegen dat popperige geluid doet afnemen. En toch is het geen geschoolde stem. Heel vaak versta je Natalie Merchant niet, ze slikt haar woorden in, slaat er een aantal over, versmelt ze met elkaar, fraseert nogal eigenzinnig, ze maakt rare klanken die helemaal niet overeenstemmen met wat er op het tekstvel staat.
“You chose your words from mouth of babes got lost in the wood. Cool junk booting madman, street minded girls in Harlem howling at night. What a tear stained shock of the world, you’ve gone away without saying goodbye.”
Meer verwijzingen naar Ginsberg dan naar Kerouac, in het lied dat nochtans ‘Hey Jack Kerouac’ heet.
De beste tekst vind ik die van ‘A Campfire Song’:
“A lie to say ‘O my garden is growing taller by the day’. He only eats the best and tosses the rest away. Never will he believe that his greed is a blinding ray.”
HOOCHIEKOOCHIE 
Ik deel je bewondering voor Nathalie Merchant, maar zouden die roddels kloppen dat ze een echte bitch is of op zijn minst een moeilijke tante, niet te interviewen? Nauwelijks te geloven als je haar sirenenzang hoort.
groets,
mv.
LikeLike
ik weet het niet, het zijn allemaal engelen. stemmen. loont het de moeite datgene wat reporters uit gesprekken die drie uur duren tot drie minuten herleiden, te weten te komen?
LikeLike