Ik heb een fijn kleinood gevonden, een dubbel-cd van Allen Ginsberg, getiteld ‘First Blues’. Toen ik jong was, was ik een groot bewonderaar van Ginsberg en van William Burroughs, Jack Kerouac, Neal Cassady, Gregory Corso, Diane DiPrima, Lawrence Ferlinghetti… Wat de beat generation werd genoemd. Mijn levensstijl in de eerste helft van de jaren ’70 was voor een groot deel gebaseerd op Kerouacs ‘The Subterraneans’ en ‘The Dharma Bums’. Later ben ik dat allemaal gaan relativeren, behalve ‘Naked Lunch’ van William Burroughs en Kerouacs ‘On the Road’.
Ik heb dan ‘rijkere’ literatuur aangetroffen, zoals Proust, Pavese en Musil en de westerse filosofen. Maar de bewondering voor deze subversieve mannen en vrouwen uit de Verenigde Staten is nooit geheel verdwenen. Om de zoveel jaar nam ik nog wel eens zo’n vergeelde paperback ter hand. ‘Howl’ is een echt meesterwerk. Dat zal de tijd doorstaan. En nu zit ik dan te luisteren naar deze cd. De eerste liederen klinken bijzonder gezellig, je krijgt meteen zin om mee te zingen. I’m going down to San Diego. In het tweede nummer gaat Burroughs naar Puerto Rico, on the Vomit Express, duidelijk een buitengewoon feestelijke trein. Bob Dylan en Scarlet Rivera zitten ook in deze trein.
Deze namiddag heb ik een aantal scans gemaakt van tijdschriften en boeken uit de jaren ’60 en die heb ik op flickr gezet. Ik denk dat ik er ‘Howl’ nog ga aan toevoegen. Ja, dat ga ik doen, en iets van Jack Kerouac ook. Deze muziek geeft mij daar heel veel zin in. Ik zal me wel moeten haasten, want de lamskoteletjes zijn bijna klaar.
HOOCHIEKOOCHIE 
jij hebt je niet verveeld, nog een fijne maandag
LikeLike