Ik loop naar de stad. Daar wandel ik over een boulevard die een typische Parijse sfeer uitstraalt. Zal ik naar De Slegte gaan? Neen. Ik stap een tweedehands vinylzaak binnen. Aangename verrassing: ik vind een aantal platen van the Kinks waarvan ik het bestaan niet eens kende. Het blijken geïmporteerde elpees te zijn. Ik neem ze uit het rek om de hoesnotities vlug te lezen en ze eventueel aan te schaffen.
“Deze is veel beter”, zegt de jonge verkoper, een misprijzende blik op de Kinks-platen werpend. Hij toont me een zeldzame grammofoonplaat van iemand die ik ook graag hoor – beweert hij – maar ik ben niet geïnteresseerd, nu toch niet. De verkoper blijkt Jean D. goed te kennen. Er volgt een gesprek over ditjes en datjes en wat later sta ik weer op straat. Ik besluit toch naar De Slegte te gaan. Maar met dit cahier zo los in mijn handen zal ik niet durven binnengaan… Welk cahier? Nu pas stel ik vast dat ik het niet meer bij me heb. Ik keer terug naar de platenzaak. Gelukkig ligt het nog op de toonbank. Als ik de platenzaak weer verlaat loop ik Gina tegen het lijf.
“Alles is vergeten en vergeven”, zeg ik tegen haar. We lachen, opgelucht.
Later, als de avond valt, loop ik met Lemmens door de lusco-fusco straten. Hij vindt dat ik te weinig moeite doe om deze stad beter te leren kennen. We bereiken de Kunstberg. Nu moeten we naar beneden, langs de gevaarlijk gladde trappen. Beneden mij lonkt de diepte. Ik voel op voorhand al de kilte als van in een lege sluis. De omgeving is in een donkerblauwe nevel gehuld. Licht gaat aan en uit. Als vuurwerk spat het open. Soms is de lucht blauwglanzend als een spiegel van water. De verticale stootborden van de treden zijn zo hoog dat ik niet zomaar van de ene op de andere kan stappen. Ik moet telkens een sprongetje maken. Aangezien het plat van de treden zeer smal is, waag ik daarmee mijn leven. Lemmens is al beneden. Ik geloof dat hij een andere weg heeft gevonden.
HOOCHIEKOOCHIE 
sprakeloos ben ik geworden hiervan en net niet radeloos. Hoe moet jij dan niet zijn, dat je zo geen honderden vellen per jaar kunt schrijven en dan, pats, een boek. Dit stukje maakt alles meteen weer goed (bijvoorbeeld dat je niet bent komen brusselen in het spoor van Nougé te Schaarbeek). Sprakeloos Brussel, sprakeloos brussel je bij dag, vooral bij dag, minder bij avond en soms ook bij nacht (en ontij)
LikeLike
ik heb je al een mailtje gestuurd… dat ik er niet kon zijn. dat het me spijt… geen energie, te koud, etcetera en andere ellende. nougé was een prima kerel, heel geschikte vent. jij ook, vooral als je zulke fijne dingen schrijft!
LikeLike