De zon schijnt door de wat vuile ramen, daarbuiten de nu nog kale bomen van het Astridpark en het groteske voetbalstadion. Nog verder de stad met al haar verlokkingen en gevaren. Je kunt er te voet naartoe, maar dat is ver. Beter de metro nemen, of de tram, of de bus – allemaal mogelijkheden vlak bij de deur. Maar ik blijf binnen omdat het moet. Ik ben ziek. Ik typ dit nu vlug met één hand, mijn rechter; mijn linkerarm kan ik niet bewegen, omdat een spier in mijn nek is ontstoken. Dat doet nogal wat pijn, vooral ’s nachts als ik er wakker van lig. Het is ook bijzonder vervelend omdat ik nu niet kan werken. Ik kan bijvoorbeeld mijn hoofd niet draaien, naar links noch rechts. Ik kijk nu recht naar het scherm. Wees gerust, ik zal niets citeren, dat gaat gewoon niet, of ik zou het citaat van een andere website moeten knippen en hier dan in plakken. Maar dat zal ik niet doen. Naast die spierontsteking ben ik ook nog opgezadeld met een virale infectie van de luchtwegen. Kop, keel, neus… Veel geklaag en veel wol, tegen de kou. Dat de winter maar gauw het land verlaat. Hij is nu lang genoeg onder ons geweest.
Ach, het is allemaal niet zo belangrijk, sub specie aeternitatis. Ik moet mezelf gewoon beter verzorgen, binnen mijn grenzen blijven, de gulden middenweg niet uit het oog verliezen. Nu moet ik deze kleine kwalen verduren. Er zijn boeken, misschien kan ik toch een uiltje knappen na het lichte middagmaal en daarna als het kan een film bekijken. Wat zachte muziek beluisteren, een glaasje water drinken. Vooral niet moeilijk doen en het niemand lastig maken.
HOOCHIEKOOCHIE 
Juist. Je kan het voelen aan de mensen, dat de winter lang genoeg geduurd heeft.
Beterschap, Martin.
LikeLike
Juist 2.
Veel zonnestralen vandaag.
Ze braken maar moeizaam door.
LikeLike