TROONSAFSTAND NU!

Wat is poëzie, wat betekent ze in je leven? Om te beginnen is poëzie geen autobiografie, hoewel je gebruik maakt van autobiografische elementen, als bouwstenen, als basismateriaal. Bepaalde emoties, waarnemingen, belevenissen kunnen uitgangspunten zijn voor een gedicht.

In poëzie probeer je, zonder je daar altijd bewust van te zijn, iets te zeggen over wat ogenschijnlijk onzegbaar is. Vaak raakt het gedicht die leegte aan in jezelf, die holte die je zo onrustig maakt, die je maar niet gevuld krijgt. Afwezigheden, lacunes, zwarte gaten… Ik denk dat om die reden elk gedicht gedoemd is op de ene of andere manier te mislukken. Je krijgt het maar niet gezegd, je blijft aarzelen, twijfelend over je woorden struikelen. De woorden leiden je om de tuin, terwijl je een tuin van woorden wilde maken.

Sommige van je gedichten gaan over zichzelf, en vertellen hoegenaamd niets, drukken alleen maar zichzelf uit; het zijn spelletjes waar geen vaste regels voor bestaan. Een ander deel van je gedichten is meer verhalend. Maar het gaat dan ook weer om verhalen die je onmogelijk als een verhaal kunt vertellen. In het gedicht vind je alleen maar de sporen (het tracé) van dat verhaal. Woorden en beelden, metaforen zijn zulke sporen.

Sommige van je gedichten – of misschien allemaal – zijn muren die je optrekt. Waarom je die muren optrekt weet je niet goed. In een boek van Paul Auster, The Music Of Chance, wordt ook zomaar een muur gebouwd. Als een soort van weddenschap met de afwezigheid. Dat je het toch kunt, ook al zegt die kunde niemand wat. Een muur van stenen. De woorden moeten stenen zijn. Dat hebben dichters al vaker gezegd. Waarom zouden ze niet de waarheid spreken? Een dichter is een bouwmeester. Een bouwmeester van kathedralen, wolkenkrabbers, blokhutten, iglo’s, shotgun shacks, labyrinten, casino royales. Woorden zijn sneeuwvlokken. Wit op zwart, hanteerbaar maar vluchtig, gedoemd om te verdwijnen.

Een gedicht schrijven betekent troonsafstand doen. Een gedicht is de bekentenis, de aanvaarding van de troonsafstand. Een dichter kan onmogelijk heersen over mensen of dingen.

Je wilt met je gedichten een soort van religie beoefenen. Je weet wel dat er geen goden en geen echte priesters bestaan. Daarom moet jij, dichter, sommige dingen kunnen bezweren. Soms kun je die bezweringen meedelen, als je een opening kunt laten, langs waar de andere naar binnen kan kijken.

Een gedicht moet open zijn, of gesloten. Fijnmazig of ruw als rotsen. Een gedicht moet onzuiver zijn. Elke aanspraak op zuiverheid is verdacht. Er bestaan geen absoluut goede mensen. Er bestaan geen absoluut goede gedichten. Een perfect gedicht is een glazen cirkel met zijn centrum in de eeuwigheid.

Met een gedicht geeft de dichter realiteit terug aan de realiteit. Poëzie is een verheven materie. Poëzie is iets schandelijks. Elke dichter is een revolutionair. Hij onttrekt tijd aan de tijd, productie aan de productie, leven aan het leven. De dichter is een bedrieger, een verrader, een ontrouw minnaar. Wat is een dichter eigenlijk? Wat is een gedicht? Wat betekent poëzie in je leven?

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski