De voorbije week is er veel gebeurd, maar bijna allemaal buiten het hoofd en buiten de taal. Moet ik daarover dan zwijgen? Het is niet onzegbaar maar er zijn ook geen woorden voor. Ik vlucht liever weg in het verleden, naar de ellende van de jaren ’60, toen de oorlog in Vietnam woedde en de atoombommen net niet ontploften. Flower Power, noem ik dat soms nog wel eens, in een nostalgische bui. Maar iedereen weet wel beter. Toch hebben jonge mensen vaak de indruk dat in die dagen echt alles goed ging. The Beatles, the Rolling Stones, Bob Dylan, Living Theater, vrije liefde, Henry Miller, Ken Kesey, Twiggy, Mary Quant, Sharon Tate, Easy Rider, noem maar op. De manier waarop we ons kleedden, vooral dat wordt nu bewonderd.
Voor mij persoonlijk was het een betere tijd omdat ik toen jong was en dromen had. Jong zijn is altijd beter. Je voelt je een uitzonderlijk iemand, een held, een genie. Wat later is de droom al voorbij. De spiegel ligt aan scherven. Zeven jaar ongeluk. En dan nog eens zeven jaar. De ellende van de liefde, het huwelijk, het broodverdienen. Geen troost te vinden op temptation islands. Die bullshit stelt immers niets voor. Er is alleen de naakte realiteit en de muziek. Zoals nu Chris Isaak, No I don’t want to fall in love with you. Had ik daar maar eerder naar geluisterd. Maar in die oude dagen van wijn en rozen was er nog geen Chris Isaak, toen was er Barry White! Neen, beter te zwijgen. Er zijn geen goede woorden voor wat ik voel en denken kan ik niet. Ik ga beter in bed liggen wachten op slaap. Stoppen met zelfbeklag.
Ik heb een mooie documentaire over Johnny Cash gezien, opgenomen van BBC. Als ik iets zou kunnen voelen zou ik tot tranen toe bewogen zijn geweest, maar ik kan niets voelen. De laatste keer dat ik iets gevoeld heb, was toen New Orleans bijna verwoest werd door het water. Toen heb ik geweend. In Barcelona voor het gebouw van Ludwig Mies Van der Rohe heb ik niets gevoeld. Alleen muziek soms, ja. De troost van de muziek. En de troost van ‘vreemden’. Sommigen van die ‘vreemden’ worden hierboven bij naam genoemd. Zijn dat nog wel vreemden, als sommigen van hen me elke dag meer dierbaar worden. Als sommigen van hen zelfs gevoelens bij me beginnen op te roepen? Ja, natuurlijk spreek ik mezelf weer tegen. Gevoelens, geen gevoelens. Neen, ik moet stoppen, zoals ik al zei. Onderduiken in het Blue Hotel. Op die troostende vreemden moet ik een andere keer dieper ingaan. Nu gaat het niet. Johnny Cash zit in mijn hoofd, en zijn vrouw June Carter, die hem van de drugs heeft afgeholpen. Van de bennies. En zijn liefhebbende dochter Rosanne zit ook in mijn hoofd. En Rick Rubin, die Johnny Cash een nieuw artistiek leven schonk toen de geldwolven van CBS hem aan de deur zetten. Die man met zijn lange baard zit ook in mijn hoofd. Er zijn goede mensen, zeker, en heel veel zelfs. Maar ik zie ze geloof ik alleen maar op televisie, of ik lees hun namen in de krant, zoals die van Werner Herzog, of hierboven, in mijn erelijstje, dat om de twee weken wat verandert. (De namen die verdwijnen houd ik wel bij!).
Onthouden: een van de volgende dagen moet ik het hebben over wat er de voorbije week is gebeurd en over de troost van vreemden die geen vreemden zijn.
HOOCHIEKOOCHIE 
ik kijk niet naar Temptation en andere Islands. Nooit. Maar dat weet iedereen hier al.
De binnenscheepvaart. De schippers. Een uitstervend ras.
Mooi woord: ‘binnenscheepvaart’.
LikeLike
Martin, jij bent één van de betere treurwilgen onder de bloggers. Je zanikt en zaagt voortdurend, maar je kan tenminste schrijven, dus veel wordt je vergeven. Je cultiveert uiteraard je verdriet, je kokketeert ermee, dus in het echte leven zal dat nogal wel meevallen. Merkwaardig is dat je ook niemand tot je toelaat, je wil enkel etaleren, dat is je goeie recht, maar ik heb het daar soms een beetje moeilijke mee. Je bent slordig in de respons naar je lezers, merk ik voortdurend (en verontrustend). Je egocentreert en je navelstaart op semi-literaire manier, prachtig hoor. Echter, door de mankelieke feedback die je levert, twijfel ik wel eens aan je authenticiteit. Alsof je na elk lyrisch item – uitgeschreven leed – vergenoegd achterover leunt en monkelend tegen jezelf zegt: well done Martin, laat de arme lezertjes hier maar achteraan komen hinken… ik bedoel: dat kooitje om je heen, het is een schrijverskooitje, je construeert het zelf met bewonderenswaardige ijdelheid (ons aller blog-deel), maar je blijft dus ook de schone gevangene van jezelf. Komt er ooit bevrijding, laat je zoiets toe?
mijn rap en lapidair gedacht,
marlon.
LikeLike
Kom ik vlug kijken,
Johnny Cash !
Ik Houd van je blog.
Ik Houd er gewoon van.
(en ik wil die docu ook zien!)
LikeLike
bedankt voor je analyse, marlon. een zeer beknopte psychoanalyse, zou ik bijna durven zeggen. hoeveel moet ik je? liefst terugbetalingstarief.
maar ik kan je geen ongelijk geven. er zit een grond van waarheid in je beweringen. ik begin (de laatste jaren dan toch) mijn eenzaamheid te koesteren. bevrijding is misschien wel wenselijk?toch cultiveer ik mijn verdriet niet. het is de werkelijkheid. ik zou veel liever gelukkig zijn, met allemaal gelukkige mensen om mij heen. helaas ken ik niet een gelukkig mens. jij bent misschien een uitzondering! maar jou ken ik dan weer niet.
overigens kan ik moeilijk reageren als er geen commentaren worden gegeven. jij bent nu voor een keer eens een uitzondering. verder is er ‘andere woorden’ natuurlijk, van wie ik de commentaren zeer waardeer en die me vaak ook inspireren tot het schrijven van nieuwe stukjes.
als er nog zinvolle reacties zouden verschijnen zou ik daar waarschijnlijk wel op reageren. zoals ik nu doe. ik koester mijn eenzaamheid maar ik zie de mensen ook heel graag. sommige mensen, welteverstaan.
LikeLike
ik was jouw bezoeken niet vergeten, maar ik heb weinig geslapen, dus ben ik wat verward… in wat hier beneden staat moest jij ook voorkomen als zinvolle en gewaardeerde en inspirerende commentator. mijn excuses, pam. ja, johnny cash is groots!
LikeLike
(Een treurwilg is een mooie boom)
Martin’s stijl is Martin’s stijl. Die is zeer duidelijk.
Ik gebruik hier – even – ongeveer – iemand anders’ woorden.
LikeLike