Ik had het een paar dagen geleden over de (wellicht) beste scène uit de filmgeschiedenis, de scène met Marlon Brando en Rod Steiger in de New Yorkse taxi, in ‘On the Waterfront’. Wat ik daar niet bij vermeldde is dat ik ‘On the Waterfront’ een moreel verwerpelijke film vind, van een moreel verwerpelijk, zij het soms geniaal regisseur. De film is een meesterwerk, maar is tegelijk ook een ‘rechtvaardiging’, of apologie zo je wil, voor Kazans verklikken van zijn vroegere ‘communistische vrienden’ voor het House Un-American Activitities Committee van Josheph McCarthy. Arthur Miller, die aan het scenario van On the Waterfront had meegewerkt, maar zich om politieke en morele redenen had teruggetrokken uit het project, schrijft in verband met die episode het volgende:
“Had I been of his generation, he would have had to sacrifice me as well. And finally that was all I could think of. I could not get past it. That all relationships had become relationships of advantage or disadvantage. That this was what it all came to anyway and there was nothing new here. That one stayed as long as it was useful to stay, believed as long as it was not too inconvenient, and that we were fish in a tank cruising with upslanted gaze for the descending crumbs that kept us alive.” (In Millers autobiografie, ‘Timebends’).
Toegegeven, dit verhaal van vriendschap en verraad geeft de film ook een diepere schoonheid, een grotere resonantie.
HOOCHIEKOOCHIE 