Een gedicht dat ik blijf herlezen is ‘That Nature Is a Heraclitean Fire and Of the Comfort Of the Resurrection’ van Gerard Manley Hopkins waarin de volgende verzen voorkomen:
“Million-fuelèd, nature’s bonfire burns on.
But quench her bonniest, dearest to her, her clearest-selvèd spark
Man, how fast his firedint, his mark on mind, is gone!
Both are in an unfathomable, all is in an enormous dark
Drowned. O pity and indignation. Manshap, that shone
Sheer off, disseval, a star, death blots black out; nor mark
Is any of him at all so stark
But vastness blurs and time beats level.”
HOOCHIEKOOCHIE 
een mooie illustratie bij de stof die ik op dit moment aan het verwerken ben over de natuurfilosofen …
LikeLike
dank je martin. overigens het jouwe is beter verzorgd als het mijne, mooie foto’s ook.
en van Nabokov en Auster gesproken, twee van de schrijvers van wie ik zo goed als het hele oeuvre heb gelezen. voeg daar nog Lynch en Bunuel bij en je hebt al enkele ingredienten van mijn cocktail. 🙂
LikeLike