Ik las zonet dat Johan Reygaerts vandaag is begraven. Hij is op 1 november overleden, toen ik gloedvol naar het concert van Bob Dylan zat uit te kijken. Johan was in de jaren ’70 van de vorige eeuw een goede vriend van ons. Ik bewaar fijne herinneringen aan zijn bezoeken aan onze nederige woonst in Antwerpen. We hebben samen veel gelachen. Ik weet eigenlijk niet waardoor we elkaar uit het oog verloren. Ruzie hebben we nooit gehad; wel was ik soms jaloers als hij teveel met mijn vriendin danste. Idioot die ik was. Ik wist niets en ik weet nog altijd niets. Johan was een lieve jongen. Hij is 51 geworden; en ik miste hem, mis hem, zal hem missen, ook al zag ik hem niet, zie ik hem niet en zal ik hem nooit meer zien.
Met dank aan Brussel Deze Week voor de mooie foto.
HOOCHIEKOOCHIE 
Jammer, van je vriend, van hemzelf, en van datgene wat je niet meer kan inhalen…
Inderdaad, het toeval was belangrijker dan de lijst. Maar de namen vielen op, de boeken ook, de hoestekst die me niet meer vreemd is, het vele licht dat je zal toeschijnen, de luxe van de Brussel- winkel- boeken- en cd-tijd die je hebt.
Is zo’n lijst niet altijd mooier dan toeval?
Toeval is een toevalligheid, meer niet… denk ik…
LikeLike
insgelijks.
LikeLike