Ik geraak maar niet van mijn hoest af. Overdag gaat het wel, maar vanaf acht uur ’s avonds ongeveer begint het. Een soort geblaf dat van heel diep komt, en elke dag van een beetje dieper, lijkt het wel. Ik moet er de dagboeken van Kafka eens op nalezen. Die man kon daar heel levendig over schrijven, over zijn kwalen en het verschrikkelijke dat ons allemaal te wachten staat. Lucinda Williams, Sharon Stone, Bob Dylan, Koningin Paola, alle baliemensen van alle hotels waar ik ooit heb gelogeerd, al mijn vrienden, mijn nichtje in Ontario, mijn broer in Lanaken, de muggen die om mijn hoofd zoemen (en het is al midden oktober, wat zit ik te klagen als we nog zo’n mooie dagen mogen meemaken).
Was ik toch maar van die hoest af en bevond ik mij maar in Zweden of ergens in Rusland, in zo’n naargeestig stuk van Tsjechov of Strindberg of Ibsen of in een film van Bergman. Die personages lijken nooit te zullen sterven en als ze al hoesten is het eerder kuchen, heel lichtjes, met een fijn zakdoekje voor de mond. Ook al gaat het over de dood en het eeuwige zwijgen, iets wat Franse filosofen onbekend is, toch blijft het enigszins lichtvoetig en luchtig, als slaapkamers die net zijn schoongemaakt, met de hoofdkussens weer mooi op hun plaats en… Terwijl in Kansas City geile mannen hun whisky zitten te drinken ergens op de hoek van 12th Street en Vine. Het is whiskey met een e maar ze noemen het Kansas City Wine. Ze hebben bloeddoorlopen ogen en leven niet veel langer dan een vlinder, een mus die van het stadsbestuur gif wordt toegediend. Lastposten die liedjes zingen over lust en ongenoegen. They got a crazy way of loving. Als de bussen maar op tijd rijden.
Verboden: dialecten, benzedrine, Lucky Strike en alle andere sigaretten, alle whiskymerken maar ook drankjes waar maar 2° alcohol in zit, pulpromans, boekskes, slechte vrienden, sport, kunstlicht, kunstenaars, katholieken, gezelligheid, gebraden kippen die in de rij staan te wachten voor een treinkaartje of voor om het even wat, de catechismus, het rode boekje, boekenrekken van ikea, pseudo-surrealisten, ‘grapjassen’, Andy Warhol na zijn dood, Luc Tuymans. Enozovoort. Kom mij maar niet vertellen dat je van de Las Vegas Elvis houdt. Bullshit! Elvis was cool in 1954 op Sun, dan nog enkele singles op RCA, zoals Don’t Be Cruel en tenslotte, zijn hoogtepunt, From Elvis In Memphis in 1968, een laatste stuiptrekking voor de karatelessen en de bananenburgers. Long Black Limousine, het grootste kunstwerk ooit. You gotta make up your mind between me and the cherry wine.
HOOCHIEKOOCHIE 
ik ben ook nog wakker :-))
LikeLike
ivm je vorige post;
mss is het veeleer een kwestie van tegelijkertijd leven op verschillende niveau’s?
of
mss zijn tegenstrijdigheden of zelfs paradoxen absoluut normaal als je ze kadert in een (de) zelf-evolutie(s) die een mens doormaakt (of sommigen van ons dan toch)? En mss kan die evolutie verschrikkelijk snel gaan? zodat de ene dag zwart en de andere dag wit perfect verklaarbaar zijn, met alle tussenstappen vandien?
enz enz
:-))
LikeLike
Het gaat inderdaad over meerdere zelven die gelijktijdig aanwezig zijn. Het voorbeeld van de ene dag wit en de andere dag was daarom niet echt goed gekozen. Je kunt wel iemand tegelijkertijd liefhebben en haten.
LikeLike