BOB DYLAN, THE GREAT GATSBY, MOSSELEN

Ondanks de vorige notities en in weerwil van medische problemen en bezoeken aan dokters en een ziekenhuis en allerlei andere misère heb ik toch een mooie week gehad. Over onze wandeling in Haspengouw heb ik het hiervoor al gehad, net zoals over de prachtige documentaire van Martin Scorsese over Bob Dylan. No Direction Home heeft me zin gegeven om alle muziek van Bob Dylan opnieuw te gaan beluisteren vanaf het begin tot vandaag, en dat zal ik ook doen als mij de tijd gegund is, want het werk van Dylan is omvangrijk.

De ellende laat ik buiten beschouwing. Laten we er even van uitgaan dat de ellende niet bestaat, of zich alleen in nachtmerries voordoet.

Wat heeft mijn week dan zo goed gemaakt? The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald! Misschien wel de beste roman die ik ooit heb gelezen, en ik druk me heel voorzichtig uit. Dat ‘misschien’ beschermt mij tegen roekeloosheid (wat een gek woord: ‘roekeloosheid’), wat in dit geval betekent een onverwerkt enthousiasme, de echo van een grootse stijl, van een meeslepend verhaal… Maar ik denk dat dat ‘misschien’ binnen korte tijd weg mag vallen, dat het dan ‘zeker’ zal worden. F. Scott Fitzgerald is niet de belangrijkste 20ste eeuwse schrijver, daarvoor is zijn oeuvre te beperkt en te ongelijkmatig. Maar The Great Gatsby is een geval apart, een subliem hoogtepunt – als dat maar geen pleonasme is – in vertelkunst en in stijl, een dun boekje dat van heel veel zogenaamde Amerikaanse meesterwerken (of Great American Novels, zoals Underworld van Don DeLillo) de schraalheid laat zien, ondanks hun omvang. Waarom zijn die recente Amerikaanse romans allemaal zo dik? Is het een weddenschap? En wie is er dan mee begonnen? Een – weliswaar voortreffelijke – pulpschrijver als Tom Wolfe? Het maakt niet uit. Jay Gatsby en de andere personages zijn voor altijd en een dag in mijn geheugen gegrift. Lieve hemel, sta me bij en laat me mijn gezond verstand bewaren tot het einde komt, zodat ik mijn geliefden kan blijven herkennen, maar toch ook zal kunnen terugdenken aan de boeken die ik heb gelezen en nog zal lezen (muziek, films, etcetera)!

Ook heb ik lekkere mosselen gegeten, en pasta met zeevruchten, en parelhoen met krielaardappeltjes en prinsessenbonen zoals wij die groente noemen, en goede wijn gedronken, en dan ook nog bananen en sinaasappelen en reines-claudes.

Vrienden hebben mij gebeld of gemaild en mij aangemoedigd en mij op die wijze gelukkig gemaakt. Mensen die ik niet ken heb ik een gezicht gegeven en zij hebben waarschijnlijk hetzelfde gedaan met mij. Ik kan niet haten. Ik zou boos willen zijn op velerlei dingen in de wereld maar kan het niet. De wereld heeft te veel goeds te bieden in de zomer en in de lente. Zelfs de winter heeft de schoonheid van de sneeuw en de kale bomen, ook al brengt hij veel schade toe en maken de koude dagen het leven duur en zien wij er met rode wangen en blauwe neuzen veel minder goed uit dan met een bleke huid op een zomerstrand. Alle seizoenen hebben hun eigen, goede kwaliteiten, behalve de herfst misschien, als alles zo weerloos staat te sterven, maar de zon maakt de zichtbare dingen dan allemaal weer zo afgetekend en troosteloos dat je ze je hart aanbiedt om hen op die manier kracht te geven tot 21 december. En met kerstmis wordt eigenlijk al het begin van de lente gevierd, het nieuwe leven. Dan is het weer tijd om elkaar te benaderen of ons van elkaar te verwijderen al naargelang onze stemming of onze verhouding met elkaar en met de wereld.

Sommige mensen weten niet wat ze missen door boos te zijn op de wereld en op de mensen. Ik ben alleen maar boos op mezelf omdat ik soms boos ben op de wereld en op de mensen en op mezelf. Houd me tegen, maak me gelukkig!

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, DJ, sensitivist. Stadsleven, literatuur, muziek, film, kunsten. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski