Wat vertel ik je? Waarover? Over een wandeling in de mooie streek rond Alden-Biezen, waar we langs fruitbomen, canadabomen en het huis van de burgemeester liepen? Waar we de lieflijke Demer aanschouwden, en in de vochtrijke weiden de koeien zagen grazen en ons door zachtmoedige paarden lieten begroeten? Hoe we over een holle weg naar het kasteel snelden omdat er schuimende wijn op ons te wachten stond? Hoe we terugdachten aan het rockfestival dat Jazz Bilzen heette, meer dan dertig jaar geleden, een van de eerste rockfestivals (met een jazz-luik) op het Europese continent en de optredens van Champion Jack Dupree, the Small Faces, the Pretty Things, the Soft Machine, Kevin Ayers, Ornette Coleman, Procol Harum, Chris Farlowe, Fabien Collin (“de Antwerpse Bob Dylan”) en the Bonzo Dog Band?
Nee, geen goed idee, om daarover te vertellen. De muze is nog niet bereid om me echt naar mijn jeugd in Limburg te laten terugkeren. Zal de muze mij dat ooit toestaan? Grote voorbeelden als Edgar Reitz (Heimat) en Marcel Proust maken het haar zeer moeilijk. De muze wil zeker niet dat ik een belachelijk figuur sla. De muze wil niet dat ik wie dan ook sla, zelfs geen belachelijk figuur.
Vandaag ben ik samen met mijn collega’s in een nieuw kantoorgebouw ingetrokken. Overal rondom ons kartonnen dozen van Hoger-Lager, die dringend uitgepakt moesten worden. We moesten ons kennelijk gedragen alsof alles beter was en niets meer beter kan, nu we met zijn allen samen zaten in een landschap – op eilanden in dat nieuw landschap – en niet meer zoals vroeger alleen met onze eigen intimiteit; nu voor altijd begluurd door de Grote Meester, die ons nooit slaat, maar ook niet zalft, die er is en nagaat of wij er ook zijn. Wij weten niet wie onze Grote Meester is en stilaan zullen we vergeten wie wij zelf zijn. Als er een god was, zou ik uitroepen: god sta me bij, maar er is geen god. Vanmiddag, terugkerend van een korte lunch, zagen mijn vriend B. en ik aan de achterzijde van ons nieuwe kantoorgebouw een dode duif liggen. Dat is het symbool voor onze nieuwe werkomgeving, zei B. Hoe kan als dat waar is dan iedereen zo vol vuur zijn Hoger-Lager dozen uitpakken en doen alsof er niets aan de hand is. Alsof vrijheid niets betekent, alsof de Franse Revoluties (de eerste, de tweede en de derde) nooit plaats hebben gevonden, alsof er geen dada, geen surrealisme, geen Summer of Love, geen 1968 en 1969 zijn geweest… Wat met ons gebeurt is maar een detail in de geschiedenis, om de hatelijke woorden van de hatelijke Le Pen in een juistere context te plaatsen, maar het is een detail dat veelzeggend is. De restauratie van de macht is volop bezig. De rechtse, pseudo-liberale, christelijke en vooral kapitalistische staat wordt opnieuw heel stevig opgebouwd. De machtigen vieren feest in hun buitenverblijven in Toscane en Chili, de onderdanen kijken naar 24, Big Brother en Temptation Island.
Ik zag gisteren en eergisteren No Direction Home van Martin Scorsese over de jonge Bob Dylan, een grandioze documentaire over hoe een genie zichzelf uitvond, over hoe hij met zijn stem en zijn woorden de wereld van de verbeelding losknoopte – met immense gevolgen die nog steeds nazinderen – en de vrijheid opeiste, voor alle onderdrukten, voor alle outsiders, voor iedereen, en vooral voor zichzelf. En Martin Scorsese en Bob Dylan weten net zoals wij heel goed dat je allen maar vrij kunt zijn als iedereen vrij is. Free At Last, Free At Last, zong Martin Luther King. Ja, ik noem het zingen wat hij deed. Maar zijn wij ooit vrij? Zullen wij ooit vrij zijn? Ik durf het meer dan ooit betwijfelen. Wat ik niet betwijfel is de waarde, de schoonheid van deze televisiefilm van Martin Scorsese, samen met Heimat het beste wat ik ooit op dat verdomde scherm zag.
Overigens denk ik ook dat Hunter Thompson het perfecte moment gekozen heeft om zich een kogel door de kop te schieten. In deze ellendige nieuwe wereld loont het de moeite niet om als een uitgeputte, door de muze verlaten, zwakke en zieke mens het leven nog lang te rekken. Denk je misschien dat ik depressief ben? Ik denk het zelf niet. Ziek en zwak en uitgeput en door de muze verlaten ben ik wel, maar depressief, no way!
Foto: Fabien Collin, fotograaf onbekend
HOOCHIEKOOCHIE 
heel graag gelezen
mooi stuk
LikeLike
Hallo, Ik las vol interesse uw stuk over Jazz Bilzen en wist niet dat Fabien Collin daar ooit had opgetreden.
Weet u nog meer over deze artiest en hebt u er soms fotos van?
Groeten
Ronny
LikeLike
Ja ,ik was daar ook in Bilzen 1966 -67- 68?en Fabian Collin liep enkele weken daarvoor
samen met ons ,ik en Didi (Eddy)de gitarist van Ferre Grignard ,door de Antwerpse straten en dronk zich samen met ons
door de Muze en de Ranch en de Moken Pannenhuis de 4 herbergen van troost en vertier
van opwindende sferen en onbetreden paden
in mijn jonge bestaan die ik begeesterd opklom
en me in de hogere regionen deed belanden waar
zo dikwijls over gesproken werd
ik dronken van de sfeer alleen al
Zwijgzaam was hij ,ingetogen en mysteriues de Fabian
onbegrepen door velen,niemand wist waar hij woonde
Herinner mij flarden van zijn ontroostbaar gelaat
of was hij ver weg in gedachten ….of gewoon stoned (everybody get stoned (Bob Dylan)
ik zo timide ,durfde niet veel te zeggen
waar zou hij nu zijn?
Ik was ook ooit nog in Bilzen toen Tirranausauris Rex
daar speelde,Marc Bolan stond naast een boom
in een weide naast het podium
het rook er naar geuren van toen,ik dronk wijn
van zijn glas dat hij me aanreikte
mijn haar juist even lang als dat van hem even donker
het is een van die memorabele ontmoetingen
die ik nu nog altijd koester
hij keek in mijn ogen toen hij het glas aanreikte
ik jong en verlegen en
bevend dronk ik mijn eerste wijn ,hij zei iets ,ik wist niet wat te zeggen en lachte maar ,het waren wolkenwoorden ,ik stamelde in slecht Engels
het was het jaar van de
flowerpower ,liefde en glimlachen…..ik had mijn haar getooid met wilde bloemen 1967?…meng de jaren dooreen
maar ja het was dat jaar…
mijn zus kwam me uit die magische sfeer halen we moesten naar huis
in een busje met gordijntjes en iedereen zingen
ik voel nog de spijt ,ik had met hem de meest memorabele nacht kunnen hebben waar iedereen toen van droomde ….ik was nog maagdelijk onbevlekt
en had een wit kleed aan …
enkele jaren later reed hij zich dood,ik heb geweend .
Angela
LikeLike
Weet iemand of hij nog leeft? want mijn man is al jaren naar hem op zoek.
LikeLike
Ik heb er zelf geen idee van of de vroegere zanger – fantastisch was hij wel – nog leeft, en als dat het geval is, wat hij dan doet. Weet iemand het? Graag reageren, veel mensen zijn geïnteresseerd.
LikeLike
Ik ben momenteel bezig met een thesis over protestmuziek in vlaanderen (jaren 60). Zo ben ik ook op de figuur van fabien collin gestoten. in een gesprek met de nederlandse protestzanger Armand vertelde deze me dat fabien eind jaren 60 enkele jaren zwaar op de dool is geweest (drugs ed.). Nu zou hij een teruggetrokken bestaan leiden ergens in belgie en diepgelovig zijn geworden. van de muziek zou hij zich afgekeerd hebben.
Mocht iemand meer informatie over deze figuur hebben, of wie weet, een lied op mp3 laat me gerust iets weten!
LikeLike
Ik ben namelijk in mijn jonge jaren super goed bevriend geweest met Fabien, we zijn met een paar jaartjes verschil zelfs samen opgegroeid en ik heb ook zijn begin geweten als protestzanger. Hij trok zich op aan Bob Dylan en Ferre Gringnard en wij hebben toen samen bij hem thuis liedjes geschreven als ‘ Geef me water geef me brood –‘Ophoepelen’ –Water en Brood ‘ –en Satan in eigen persoon, twee singles die ik nog altijd in mijn bezit heb, godzijdank. Zijn vader n.l Eddy Vanquallie genaamd was een heel braaf persoon die werkte als radio presentater op radio antwerpen en presenteerde toen in de eind jaren zestig het programma ‘ 10 maal 3 minuten gloed nieuwe opnamen ‘ en zijn moeder genaamd Rosa Van Leuven bezat een vijftal platenwinkels in en rond het Antwerpse, hij heeft ook nog een zuster die Mireille heet en ook nog altijd ergens in het antwerpse verblijft maar waar weet ik ook niet.
Om verder te gaan, ik ben dan gehuwd in 1968 en Fabien is nog enkele weken bij mij thuis geweest maar toen stond de villa waar hij woonde ‘ te koop ‘ en eens deze verkocht was is hij met zijn moeder gaan wonen in Interlaken ( zwitserland ) geloof ik. Sinds zijn vertrek heb ik niets maar ook niets meer van hem vernomen, daar waar hij toch kontakt ging houden, heel spijtig vind ik het, en zo te lezen hier weet ook niemand wat er infeite van hem is geworden. Moest er toch iemand ietsje meer weten zou ik het graag horen, want 45 jaar elkaar niet meer zien of horen begint toch door te wegen
LikeLike
Verschillende oude vrienden blijken op zoek naar Fabien Collin of, in het echt, Fabien Vanquaillie. Hij is inderdaad een gelovig christen geworden, maar heeft zich zeker niet van de wereld afgezonderd. Zijn beroep is al vele jaren het inzamelen en verdelen van hulpgoederen aan armen en vluchtelingen. Hij is dus nog steeds een bewogen mens. Als je hem wil ontmoeten, vind je hem (vrijwel) iedere zondag om 10 u. in de Evangelische Kerk, Sint-Bernardsesteenweg 505, Hoboken. En… hij is intussen al een trotse grootvader!
LikeLike
al jaren zoek ik dit nummer de muziek en de tekts heeft dit iemand om plaat of zo groetjes Theo 0495337587
LikeLike
wie is ettienne laat eens iets van je horen kun je een cd maken voor me groetjes theo 0495337587
LikeLike