BOB DYLAN: NO DIRECTION HOME

Er ligt een nieuwe cd van Bob Dylan in de winkels, een eigenzinnige soundtrack bij de documentaire film No Direction Home van Martin Scorsese. De film is binnenkort te zien op BBC. Ik zit nu al te popelen en de voorraad railroad gin en texas medecine staat klaar. Ik heb de indruk dat No Direction Home de beste collectie songs van Bob Dylan is die er tot nu toe is verschenen. Ik heb nu geen tijd om deze eerste indruk nader toe te lichten. Het enige wat ik kan zeggen is dat de verzameling alleen maar meesterwerken bevat (met uitzondering van de eerste twee nummers op cd 1, When I Got Troubles en Rambler, Gambler, dat zijn louter curiosa), in takes die vaak krachtiger, emotioneler en soms ook grappiger – echt hilarisch – zijn dan de originele versies. De eerste cd moet het vooral van de teksten, de eeuwenoude stem en de dictie van Dylan hebben, en is daardoor soms wat eentonig. Maar in de eentonigheid toont zich de meester! Op de tweede cd vindt Dylan zijn versie van rock & roll uit, en die is nog altijd niet geëvenaard. Er wordt bijzonder goed gemusiceerd door zijn bandleden, niet in het minst door Michael Bloomfield, maar natuurlijk ook door Al Kooper, de leden van the Butterfield Blues Band (op een schroeiende versie van Maggie’s Farm, live in Newport), Joe South en the Hawks. No Direction Home is de Bob Dylan-plaat waar we altijd van gedroomd hebben. We zullen een andere droom moeten bedenken.

Auteur: Martin Pulaski

Dichter, schrijver, blogger, filosoof, DJ. Liefde voor steden, literatuur, muziek, film, kunsten, nachtleven. Radioprogramma ‘Zéro de conduite’ op Radio Centraal Antwerpen 106.7 fm en streaming. Toon alle berichten van Martin Pulaski