All Things Must Pass van George Harrison is ongetwijfeld een mijlpaal in de populaire muziek; de beste soloplaat van een Beatle. Merkwaardig woord overigens, Beatle, zo in het enkelvoud. Het had altijd Beatles moeten blijven, de groep had nooit mogen uiteenvallen, en John, Paul, George en Ringo hadden eeuwig moeten leven, yeah yeah yeah. Dat was het minste wat God voor ons had kunnen doen. My Sweet Lord! Maar even ernstig nu: Harrisons melodieën zijn adembenemend, zijn stem beroert de fijnste snaren van de ziel, de productie – van Phil Spector – is onberispelijk. Als je de plaat niet kent, raad ik je aan eens te luisteren naar I’d Have You Anytime, If Not For You – beter bekend in de versie van Bob Dylan – en natuurlijk de titeltrack.
Het allermooiste lied, denk ik, heb ik helaas maar een keer gehoord, op een avond in 1987, toen ik op televisie naar de film Kaagaz Ke Phool van Guru Dutt zat te kijken. Een mooie, melancholische film, bijna even goed als De muziekkamer van Satiyajit Ray. Toch waren mijn gedachten even afgedwaald van het verhaal, tot ik de stem van Geeta Dutt hoorde, een en al gelukzalige droefheid; en voor wat er toen met me gebeurde vind ik geen woorden. Het was een zinsverbijsterende ervaring, je mag al blij zijn als je er zo één hebt in je leven; Proust schrijft er over in Op zoek naar de verloren tijd. Geeta Dutt en de liederen Dekhi Zamaane ki Yaari en Waqt ne Kiya Kya Haseen Situm, dat moet het allerhoogste zijn wat een mens qua expressie van emoties kan bereiken.
Sinds 1987 ben ik al op zoek naar die muziek, en naar de film, zonder resultaat. Maar misschien zoek ik niet hard genoeg, misschien ben ik bang voor de teleurstelling die ik zeker zal voelen als ik deze muziek nogmaals zal horen.
HOOCHIEKOOCHIE 
Ik nog altijd op zoek.
LikeLike