Douglas Coupland, over geen gevoelens hebben: “Waar ik mee bezig was: ik maakte me de laatste tijd zorgen omdat mijn gevoelens steeds meer begonnen te verdwijnen – het was me opgevallen dat ik steeds minder leek te gaan voelen. … Ik had het gevoel dat ik een reptiel aan het worden was, een leguaan op een steen, met een geheugen dat hard achteruitging en geen enkele compassie met wie of wat dan ook.” Douglas Coupland, Leven na God.
“En hoe is het mogelijk dat ons leven zo leeg kan worden dat zelfs een kleine goede daad al een krachtige herinnering wordt die we levenslang met ons meedragen? Hoe kan het in je leven eigenlijk zover komen?” Douglas Coupland, Leven na God
Meteen gaan mijn gedachten naar het personage Carol Ledoux in de film ‘Repulsion’ van Roman Polanski. Carol is een vrouw die zich geheel heeft afgesloten van de wereld en van haar omgeving. Ze schijnt geen gevoelens meer te hebben. Tenzij misschien een pathologische angst voor mannen. Ze heeft geen compassie meer. Ze is alleen maar. We kijken naar haar zoals we naar een leguaan op een steen kijken. (Het personage dat Cathérine Deneuve hier zo voortreffelijk vertolkt is Belgisch. Haar familienaam is dezelfde als die van de oprichter van het Filmmuseum in Brussel, Jacques Ledoux. Mogelijk is het een – enigszins wrang – eerbetoon van Polanski aan deze mans wiens hele wezen uit filmbeelden bestond.)
HOOCHIEKOOCHIE 
Hoe is het zover kunnen komen dat ik geen hart voel, maar een dood stuk vlees hier juist boven mijn maag en onder mijn kin? Alsof ik met mijn hart bij de tandarts ben geweest, alsof ik net een hele koude smoothie heb gedronken: de zaterdag morning after bij een koffie met cake zeggen dat je een friend maar geen girlfriend kunt zijn. Mijn blik voelt ijskoud aan en geen haar op mijn hoofd die kan doen alsof. Ik betaal de koffie en deporteer mijn vriend naar af. En verder. En verder. Slecht meisje, egoïstische bitch.
LikeLike